سپیده دم که زمانه ز از امیرخسرو دهلوی غزل 334
1. سپیده دم که زمانه ز رخ نقاب انداخت
به زلف تیره شب نور صبح تاب انداخت
چه تیر بود که چشم تو از امیرخسرو دهلوی غزل 335
1. چه تیر بود که چشم تو ناگهان انداخت؟
که برنشانه دلهای عاشقان انداخت
رخ تو رشته زلف از برای از امیرخسرو دهلوی غزل 336
1. رخ تو رشته زلف از برای آن آویخت
که آفتاب بدان رشته می توان آویخت
کجاست دل که غمت را نهان از امیرخسرو دهلوی غزل 337
1. کجاست دل که غمت را نهان تواند داشت
به صبر کوشد و خود را بر آن تواند داشت
نگار من که ز جنبیدن از امیرخسرو دهلوی غزل 338
1. نگار من که ز جنبیدن صبا خفته ست
بگوی بهر دلم، ای صبا، کجا خفته ست؟
ترا به دین و دیانت درون از امیرخسرو دهلوی غزل 339
1. ترا به دین و دیانت درون بپاید راست
که کارهاست چو دین و دیانت آید راست
هلال عید جهان را به از امیرخسرو دهلوی غزل 340
1. هلال عید جهان را به نور خویش آراست
شراب چون شفق و جام چون هلال کجاست
بیا که بی تو دل خسته از امیرخسرو دهلوی غزل 341
1. بیا که بی تو دل خسته غرق خوناب ست
مرا نه طاقت صبر و نه زهره خواب ست
بهار غالیه در دامن از امیرخسرو دهلوی غزل 342
1. بهار غالیه در دامن صبا سوده ست
به بوستان ز گل و لاله توده بر توده ست
بر آن لبی که شکر با حلاوتش از امیرخسرو دهلوی غزل 343
1. بر آن لبی که شکر با حلاوتش شوراست
هزار ملک سلیمان بهای یک مور است
مرا به سوی تو پیوند از امیرخسرو دهلوی غزل 344
1. مرا به سوی تو پیوند دوستی خام است
به آفتاب ز ذره چه جای پیغام است
رسید فصل گل و باد عنبر از امیرخسرو دهلوی غزل 345
1. رسید فصل گل و باد عنبر افشان است
نگارخانه جانان بهشت رضوان است