غزلیات در دیوان اشعار امیرخسرو دهلوی

1 یار ما را عزم رایی دیگر است باز در بند جفایی دیگر است

2 در نظر می آیدم گلها بسی چون کنم آن روی جایی دیگر است

3 گر یکی چشمم به رویش روشن است خاک پایش توتیایی دیگر است

4 ساقیا، می ده که بر یاد لبت بامی امروزم صفایی دیگر است

1 ترک من طره مشوش کرده است لاله از مشکش منقش کرده است

2 روی هم همچون آتش او ز ابروان ماه را نعلی در آتش کرده است

3 می گشاید از نظر تیر بلا می کند آنچه که آرش کرده است

4 سر خوش از باده بود پیوسته او لیک با باده سری خوش کرده است

1 مه غلام تست با رویی که هست مشک خاک تست با بویی که هست

2 دست بست آیینه پیشت ایستاد روی دیگر یافت با رویی که هست

3 خوی ناسازت نخواهد شد دگر هم نخواهد ساخت با خویی که هست

4 تیغ برکش کز پی فرمان تست جان و دل را پشت و پهلویی که هست

1 روی خوبت دلبری را پایه ای است آرزو را خوبتر پیرایه است

2 چرخ با چندان ستم حسن تراست که ز مادر مهربانتر دایه ای است

3 چون به عهد دولت رخسار تو ناله را از چرخ برتر پایه ای است

4 لحظه ای با بنده بنشین کاین قدر زندگانی را عجب سرمایه است

1 آمد آن یاری که در دل جای اوست راحت جان صورت زیبای اوست

2 آشنایی تازه کرد این سرکه او ز آشنایان قدیم پای اوست

3 یک قبا جانم که از تن رفته بود دیدم آنگه در ته یک تای اوست

4 لذت خو کرده خود باز یافت دل که بد خو کرده حلوای اوست

1 رنگی از حسن تو در روی گل است وز لب لعلت خیالی در مل است

2 از خیال نرگس جادوی تو در چمن ها چشم نرگس بر گل است

3 از نسیم صبح کی بیرون رود بوی گل کاندر دماغ بلبل است

4 از کمند عنبرین گیسوی تو ملتهب کی دل شود، گر دلدل است

1 ای نسیم صبحدم، یارم کجاست غم ز حد بگذشت، غمخوارم کجاست

2 خواب در چشمم نمی آید به شب آن چراغ چشم بیدارم کجاست

3 دوست گفت آشفته گرد و زار باش دوستان، آشفته و زارم، کجاست

4 نیستم آسوده و کارش دمی یار، آن آسوده از کارم، کجاست

1 چشم فتانت که دی بر رو نخفت فتنه را بیدار کرده او نخفت

2 تاز جوی لب خط سبزت بخاست سبزه تر بر لب هر جو نخفت

3 گل برآمد با تو و بادش به روی پشت دستی زد که تو بر تو نخفت

4 من نخفتم در فراقت هیچ گاه چشم من در حسرت آن رو نخفت

1 صد دل اندر زلف شب گون سوخت ست گوییا در شب چراغ افروخته ست

2 هر که او سودای زلفت می پزد عود را چون هیزم تر سوخت ست

3 دل به شمشیر جفا بشکافته ست وانگه از تیر مژه بر دوخته ست

4 گریه چندان شد که در خون دلم مردم چشم آشنا آموخته ست

1 ای دهانت، چشمه آب حیات شمع رویت آفتاب کاینات

2 تا دلم از شادی وصلت نماند از کمند غم نمی یابم نجات

3 گریه را مپسند هر دم تا به کی پیش چشم از گریه جیحون و فرات

4 زاتش هجرت تن خاکی بسوخت تا کدامین باد آرد سوی مات