غزلیات در دیوان اشعار امیرخسرو دهلوی

1 اثری نماند باقی ز من اندر آرزویت چه کنم که سیر دیدن نتوان رخ نکویت

2 همه روز گرد کویت همه شب بر آستانت غرضی جز این ندارم که نظر کنم به رویت

3 پس ازین به دیده خواهم به طواف کویت آمد که بسود تا به زانو قدمم به جستجویت

4 به وفا که در پذیری که من از پی وفایت دل خون گرفته کردم خورش سگان کویت

1 گر چه سرو باغ را بالا خوش است با قد رعنای تو ما را خوش است

2 زهر عشقت کام عیشم تلخ کرد هست تلخ این چاشنی، اما خوش است

3 گر غمت غیری خورد، ناخوش شوم خوردن غمها همین این جا خوش است

4 چون تو نایی، چیست این جور رقیب؟ خار می دانی که با خرما خوش است

1 بار عشقت بر دلم باری خوش است کار من عشق است و این کاری خوش است

2 جان دهم در پاش، ار چه بی وفاست دل بدو بخشم که دلداری خوش است

3 بلبل شوریده را از عشق گل در چمن با صحبت خاری خوش است

4 راستی را سرو در نشو و نماست از قد یارم نموداری خوش است

1 عاشقان را درد بی مرهم خوش است بیدلان را دیده پر نم خوش است

2 گر سخن در گوش جانان می رسد گفت و گوی هر که در عالم خوش است

3 گر بتان از درد عشاق آگهند هر کجا دردیست بی مرهم خوش است

4 هر کسی کو غم خورد ناخوش بود من غم خوبان خورم کاین غم خوش است

1 کار بالای تو تا بالا گرفت در همه دلها خیالت جا گرفت

2 هر که رفتار تو دید از بیم جان هم ترا بهر شفاعت پا گرفت

3 تا نمی دیدم بلای جان ترا دیده دنبال دل شیدا گرفت

4 می گرفتم لذتی از عمر خویش کامدی تو در دل من جا گرفت

1 یار بی موجب دل از ما برگرفت یار دیگر کرد و کار از سر گرفت

2 دل ز هجرش برگ درد و غم بساخت جان ز شوقش ترک خواب و خور گرفت

3 آنچه کرد، آخر مسلمانی نماند این چه شد، یا رب، جهان کافر گرفت

4 بد همی گفتند و می نشیند هیچ عاقبت گفت بدانش در گرفت

1 مردم از کوی تو چون بیدل نرفت هر که در میخانه شد عاقل نرفت

2 عمر در سر شد به رسوایی عشق وین هوس از جان بی حاصل نرفت

3 مهر رویش در دلم پنهان نماند آفتاب اندر حجاب گل نرفت

4 کاروان بگذشت و محمل ماند دور وز دل من یاد آن محمل نرفت

1 از تو بر خاطر مرا آزار نیست بی تو در ملک جهانم کار نیست

2 گر به جای من ترا عشاق هست جز تو در عالم مرا دلدار نیست

3 تا نخواهی صحبت اغیار نیست ور به جان جویی وصال یار نیست

4 فتنه انگیزی، بلاجویی و کژ در جهان چون آن بت عیار نیست

1 مفلسی از پادشایی خوشتر است مفسدی از پارسایی خوشتر است

2 پادشاهی راست درد سر، ولی چون نگه کردم گدایی خوشتر است

3 پادشاهان چون به خود ندهند راه با فقیران بی نوایی خوشتر است

4 آدمی چون کبر در سر می کند با سنگ کو، آشنایی خوشتر است