غزلیات در دیوان اشعار امیرخسرو دهلوی

1 باز شب آمد و خواب از سر من بیرون رفت تا شبم چون گذرد، روز ندانم چون رفت

2 مونسم نیست به جز گوشه غم بی تو، از آنک هر که آمد ز پی دیدن من محزون رفت

3 سر به بالین ننهادم ز فراق تو شبی که نه تا روز به بالین ز دو چشمم خون رفت

4 این نثاریست که جز خاک قبولش نکند بر درت هر چه ازین دیده در مکنون رفت

1 باد نوروز چو دنباله جان ما داشت دل ما را اثری بوی کسی شیدا داشت

2 از کجا گشت پدید، این همه خوبان، یارب آسمان، این چه بلا بود که بهر ما داشت؟

3 عشق بنشست به جان، خانه دل کرد خراب که من سوخته را بر سر این سودا داشت؟

4 خلق گویند که گر جانت به کار است، مبین چه کنم چون نتوانم دل خود بر جا داشت

1 دوش لعل تو مرا تا به سحر مهمان داشت مرده هجر ز بوی تو همه شب جان داشت

2 روی تو دیدم و شد درد فراموش مرا سینه کز ناوک هجرت به جگر پیکان داشت

3 دل من، گر چه به بیداد شد از زلف تو تنگ ملک او شد که ز سلطان رخت فرمان داشت

4 باز با زلف تو بدخو شد و اینک پس ازین دل دیوانه به زنجیر نگه نتوان داشت

1 تا زید بنده غم عشق به جان خواهد داشت سر به خاک ره آن سرو روان خواهد داشت

2 ای پسر، عهد جوانیست، زکوتی می ده روزگارت نه همه عمر جوان خواهد داشت

3 چشم و ابرو منما، زانکه بلا خواهد خاست فتنه گر دست بدان تیر و کمان خواهد داشت

4 بوسه ده، لیک به پروانه آن غمزه مده که ز شوخی همه عمرم به زیان خواهد داشت

1 ساقیا، باده ده امروز که جانان اینجاست سر گلزار نداریم که بستان اینجاست

2 دگرم نقل و شرابی نبود، گو کم باش گریه تلخ و شکر خنده پنهان اینجاست

3 ناله چندین مکن، ای فاخته، کامشب در باغ با گلی ساز که آن سرو خرامان اینجاست

4 هم ز در باز رو، ای باد و نسیم گل را باز بر باز که آن غنچه خندان اینجاست

1 هر کس آنجا که می و شاهد و گلشن آنجاست من همانجا که دل گشمده من آنجاست

2 هر شب، ای غم، چه رسی در طلب دل اینجا آخر آن سوخته سوخته خرمن آنجاست

3 گم شده جان به شب تیره و چشمم به ره است هم بران بام که خود آن مه روشن آنجاست

4 گفتی، ای دوست که بگریز و ببر جان زین کوی چون گریزم که گروگان دل دشمن آنجاست

1 گر بگویم که درون دل من پنهان چیست خود بگویی و بدانی که غم هجران چیست

2 خستگان تو که دور از تو، نه نزدیک تواند تو چه دانی که همه شب به دل ایشان چیست

3 کشتنم خواهی، اینک سر و اینک خنجر می کشی یا بزیم چند گهی، فرمان چیست

4 درد تو آتش و آب از دل و چشمم بگشاد به جز از سوختن و غرقه شدن درمان چیست

1 آنکه برده ست دلم زلف پریشان اینست آنکه کشته ست مرا نرگس فتان اینست

2 آمد آن سرو خرامان و به خاکم بنشست وه که با جان رود، از سرو خرامان اینست

3 ز آشنایی خطرم باشد و می گفت حکیم دانم آن زود کش و دیر پشیمان اینست

4 گر غمی گیردت از کشتن من، عیب مگیر چه کنم خاصیت خون مسلمان اینست

1 یا رب، اندر دل خاک آن گل خندان چونست ماه تابان من اندر شب هجران چونست

2 من چو یعقوب ز گریه شده ام دیده سفید آخر آن یوسف گمگشته به زندان چونست

3 من درین خاک به زندان غم از دوری او او ز من دور به صحرا و بیابان چونست

4 گوهری بود کزین دیده بغلطید به خاک دیده خود خاک شد، آن گوهر غلطان چونست

1 زلف شستش که به هر مو دل دیگر بسته ست بر دل من همه درهای خرد در بسته ست

2 مژه ها آخته چشمش، به چه سان زنده رهم من ازان ترک که صد دشنه و خنجر بسته ست

3 ابلهی باشد بیم سر و لاف باری با سواری که به فتراک بسی سر بسته ست

4 زیب اگر آنست که بر قامت او دیدم، باغ تهمتی بیهده بر سرو و صنوبر بسته ست