غزلیات در دیوان اشعار امیرخسرو دهلوی

1 ای خوش آن وقت که ما را دل بی غم بوده ست خاطر از وسوسه عشق فراهم بوده ست

2 لذت عیش و طرب جمله برفت از کامم خورشم گویی پیوسته همین غم بوده ست

3 دل ندارم غم جانان ز چه بتوانم خورد پیش ازین گر چه غمی بود، دلی هم بوده ست

4 دوش من بودم و تنهایی و در مجلس درد نقل یاد تو، دمی اشک دمادم بوده ست

1 هر که راکن مکن هوش و خرد در کارست مشنو، از وی سخن عشق که او هشیارست

2 ای که بر جان ننهی منت تیر خوبان پای ازین دایره گرد آر که ره پر خارست

3 نامه گو باش سیه روی هم از رسوایی دل کشیدن ز خط خوش پسران دشوارست

4 ای مؤذن که مرا جانب مسجد خوانی کار خود کن که مرا با می و شاهد کارست

1 در سرم تا ز سر زلف تو سودایی هست دل شیدای مرا با تو تمنایی هست

2 در ره عشق منه زاهد بیچاره قدم گر ز بیگانه و خویشت غم و پروایی هست

3 دل که از غمزه ربودی به سر زلف سیاه گر چه دزدیست سیه کار، دل آسایی هست

4 باغبان تا گل صد برگ رخ خوب تو دید در چمن بیش نگوید گل رعنایی هست

1 ستمی کز تو کشد مرد، ستم نتوان گفت نام بیداد تو جز لطف و کرم نتوان گفت

2 آرزوی تو ز روی دگران کم نشود حاجت کعبه به دیدار حرم نتوان گفت

3 حسن تو خانه برانداز مسلمانانست ناز هم یارب و زنهار که کم نتوان گفت

4 تا چه سرهای عزیزان به درت خاک شده ست وه که آن خاک قدم خاک قدم نتوان گفت

1 سر آن قامت چون سرو روان خواهم گشت خاک آن سلسله مشک فشان خواهم گشت

2 دود دلهاست درین خانه مرا بو آمد سگ کویم همه شب نعره زنان خواهم گشت

3 سوخته چند کشم آه نهانی آخر وه که دیوانه شده گرد جهان خواهم گشت

4 وقت تست اکنون، ای دیده و وقت ما نیست که من امشب به سر کوی فلان خواهم گشت

1 خبری ده به من، ای باد که جانان چونست آن گل تازه و آن غنچه خندان چونست

2 با که می می خورد آن ظالم و در خوردن می آن رخ پر خوی و آن زلف پریشان چونست

3 چشم بد خوش که هشیار نباشد، مست است لب میگونش که دیوانه بود، آن چونست

4 رخ و زلفش را می دانم باری که خوشند دل دیوانه من پهلوی ایشان چونست

1 نه مرا خواب به چشم و نه مرا دل در دست چشم و دل هر دو به رخسار تو آشفته و مست

2 پرده بدرید، کس این راز نخواهد پوشید غنچه بشگافت، سرش باز نخواهد پیوست

3 ای که از سحر دو چشم تو، پری بسته شود آدمی نیست که چشم از تو تواند بربست

4 تا به گلزار جهان سرو بلندت برخاست هر نهالی که نشاندند به بستان بنشست

1 شب و روز می بنالم ز جفای چشم مستت چه کنم که در نگیرد به دل ستم پرستت

2 به خم کمند زلفت همه عالم اندر آمد به چه سان رهم ز بندت، به کجا روم ز دستت

3 دل من به خاک جویی و نیابیش از این پس که بماند پای در گل ز غبار زلف پستت

4 همه وقت شست زلفت من خسته را چو آتش تو چه می کشی نگویی، که چنین خوش است شستت

1 صفتی ست آب حیوان، زدهان نوشخندت اثری ست جان شیرین، ز لبان همچو قندت

2 به کدام سرو بینم که ز تو صبور باشم که دراز ماند در دل هوس قد بلندت

3 به خزان هجر مردم، چه کمت شود که ما را به غلط گلی شکفتی ز دهان نوشخندت

4 منم و هزار پیچش ز خیال زلف در دل به کجا روم که جانم رهد از خم کمندت

1 منم و خیالبازی، شب و روز با جمالت چه شود، اگر بپرسی نفسی که چیست حالت؟

2 خط جمله خوبرویان که برای ملک دلها ز قضاست حجت تو، رقمی ست از جمالت

3 قد تو نشسته در دل همه خون ناب خورده به چنین خورش نگه کن که چه بر دهد جمالت

4 سر من به گاه جولان ز درت مباد یک سو که خوش آن بلند بختان که شدند پایمالت