رخت ولایت چشم پر آب را بگرفت از دهلوی غزل 322
1. رخت ولایت چشم پر آب را بگرفت
غمت درونه جان خراب را بگرفت
مهی گذشت که آن مه به سوی ما نگذشت از دهلوی غزل 323
1. مهی گذشت که آن مه به سوی ما نگذشت
شبی نرفت که بر جان ما بلا نگذشت
مرا کرشمه آن ترک گلعذار بکشت از دهلوی غزل 324
1. مرا کرشمه آن ترک گلعذار بکشت
مرا شکنجه آن جعد همچو مار بکشت
چو خشم مست تو در خوابگاه ناز بخفت از دهلوی غزل 325
1. چو خشم مست تو در خوابگاه ناز بخفت
بر آستانت مرا سخت حیله ساز بخفت
شب فراق سیاه و مرا سیاه تر است از دهلوی غزل 326
1. شب فراق سیاه و مرا سیاه تر است
که شام تا سحرم زلف یار در نظر است
هنوز آن رخ چون ماه پیش چشم من است از دهلوی غزل 327
1. هنوز آن رخ چون ماه پیش چشم من است
شکنج جانم ازان زلف در هم و شکن است
کسی که عشق نبازد نه آدمی سنگ است از دهلوی غزل 328
1. کسی که عشق نبازد نه آدمی سنگ است
بلای عشق کشد هر که آدمی رنگ است
شکوفه غالیه بو گشت و باغ گل رنگ است از دهلوی غزل 329
1. شکوفه غالیه بو گشت و باغ گل رنگ است
هوای باده ساقی و نفحه چنگ است
چه داغهاست که بر سینه فگارم نسیت از دهلوی غزل 330
1. چه داغهاست که بر سینه فگارم نسیت
چه دردهاست که بر جان بی قرارم نیست
مرا به عشق دل خویش نیز محرم نیست از دهلوی غزل 331
1. مرا به عشق دل خویش نیز محرم نیست
که می زند دم بیگانگی و همدم نیست
بیا بیا که مرا طاقت جدایی نیست از دهلوی غزل 332
1. بیا بیا که مرا طاقت جدایی نیست
رها مکن که دلم را ز غم رهایی نیست
کدام سنگدلت شیوه جفا آموخت از دهلوی غزل 333
1. کدام سنگدلت شیوه جفا آموخت
که ناز و شوخیت از بهر جان ما آموخت