ای خوش آن وقت که ما را دل بی غم بوده ست از دهلوی غزل 239
1. ای خوش آن وقت که ما را دل بی غم بوده ست
خاطر از وسوسه عشق فراهم بوده ست
هر که راکن مکن هوش و خرد در کارست از دهلوی غزل 240
1. هر که راکن مکن هوش و خرد در کارست
مشنو، از وی سخن عشق که او هشیارست
در سرم تا ز سر زلف تو سودایی هست از دهلوی غزل 241
1. در سرم تا ز سر زلف تو سودایی هست
دل شیدای مرا با تو تمنایی هست
ستمی کز تو کشد مرد، ستم نتوان گفت از دهلوی غزل 242
1. ستمی کز تو کشد مرد، ستم نتوان گفت
نام بیداد تو جز لطف و کرم نتوان گفت
سر آن قامت چون سرو روان خواهم گشت از دهلوی غزل 243
1. سر آن قامت چون سرو روان خواهم گشت
خاک آن سلسله مشک فشان خواهم گشت
خبری ده به من، ای باد که جانان چونست از دهلوی غزل 244
1. خبری ده به من، ای باد که جانان چونست
آن گل تازه و آن غنچه خندان چونست
نه مرا خواب به چشم و نه مرا دل در دست از دهلوی غزل 245
1. نه مرا خواب به چشم و نه مرا دل در دست
چشم و دل هر دو به رخسار تو آشفته و مست
شب و روز می بنالم ز جفای چشم مستت از دهلوی غزل 246
1. شب و روز می بنالم ز جفای چشم مستت
چه کنم که در نگیرد به دل ستم پرستت
صفتی ست آب حیوان، زدهان نوشخندت از دهلوی غزل 247
1. صفتی ست آب حیوان، زدهان نوشخندت
اثری ست جان شیرین، ز لبان همچو قندت
منم و خیالبازی، شب و روز با جمالت از دهلوی غزل 248
1. منم و خیالبازی، شب و روز با جمالت
چه شود، اگر بپرسی نفسی که چیست حالت؟
اثری نماند باقی ز من اندر آرزویت از دهلوی غزل 249
1. اثری نماند باقی ز من اندر آرزویت
چه کنم که سیر دیدن نتوان رخ نکویت
گر چه سرو باغ را بالا خوش است از دهلوی غزل 250
1. گر چه سرو باغ را بالا خوش است
با قد رعنای تو ما را خوش است