عاشق سوخته دل زنده به جانی دگر است از دهلوی غزل 215
1. عاشق سوخته دل زنده به جانی دگر است
زین جهانش چه خبر کو به جهانی دگر است
در شب هجر که از روز قیامت بتر است از دهلوی غزل 216
1. در شب هجر که از روز قیامت بتر است
مردم دیده من غرقه به خون جگر است
برگ ریز آمد و برگ گل و گلزار برفت از دهلوی غزل 217
1. برگ ریز آمد و برگ گل و گلزار برفت
سرخ رویی رخ لاله و گلنار برفت
رفتی از پیش من و نقش تو از پیش نرفت از دهلوی غزل 218
1. رفتی از پیش من و نقش تو از پیش نرفت
کیست کو دید به رخسار تو وز خویش نرفت
فتنه اهل نظر چون به جهان طلعت اوست از دهلوی غزل 219
1. فتنه اهل نظر چون به جهان طلعت اوست
نظر عاشق شیدا همه بر صورت اوست
ترک من دی به رهی مست و خرامان بگذشت از دهلوی غزل 220
1. ترک من دی به رهی مست و خرامان بگذشت
حال چندین دل آسوده ز سامان بگذشت
شد هوا سرد، کنون موسم خرگاه کجاست از دهلوی غزل 221
1. شد هوا سرد، کنون موسم خرگاه کجاست
باده روشن و رخساره دلخواه کجاست
بند جانم ز خم سلسله موی کسی ست از دهلوی غزل 222
1. بند جانم ز خم سلسله موی کسی ست
زخم جانم ز کمان خانه ابروی کسی ست
کشته تیغ جفایت دل درویش من است از دهلوی غزل 223
1. کشته تیغ جفایت دل درویش من است
خسته تیر بلایت جگر ریش من است
هر که را در سر زلف صنمی دسترسی است از دهلوی غزل 224
1. هر که را در سر زلف صنمی دسترسی است
برود گر به سر ماه همان رشته بس است
یارب، اندر سر هر موی تو چندان چه خم است از دهلوی غزل 225
1. یارب، اندر سر هر موی تو چندان چه خم است
زیر آن موی رخت از گل خندان چه کم است
روزگاریست که در خاطرم آشوب و فلانست از دهلوی غزل 226
1. روزگاریست که در خاطرم آشوب و فلانست
روزگارم چو سر زلف پریشانش از آنست