غزلیات در دیوان اشعار امیرخسرو دهلوی

1 زلف سیه تو مشک چین است بالای تو سرو راستین است

2 لعل تو نگین خاتم حسن وان خط تو نقش آن نگین است

3 گر موم بود میان خاتم در خاتم لعل انگبین است

4 ماهست رخت در آن سخن نیست قندی است لبت سخن در این است

1 می نوش که دور شادمانیست خوش باش که روز کامرانیست

2 سر بر مکش از شراب کایام از تیغ اجل به سر فشانیست

3 این دل که ز عشق می خورد خون با دشمن خود به دوستگانیست

4 مغرور مشو به بانگ نایی کاواز درای کاروانیست

1 ای خوانده، بتان حسن شاهت وز قلب شکستگان سپاهت

2 دودیست بر آتش جهانسوز آن سبزه خط که شد سیاهت

3 شد در ز نخت هزار جان عرق از خوی چو بر آب گشت چاهت

4 هر لحظه جراحتی است در جان بینم چو ز دور گاه گاهت

1 دیوانه شدم در آرزویت ای چشم جهانیان به رویت

2 جان تو که بد شده ست حالم وان بد همه از رخ نکویت

3 دی روی تو دیدم و نمردم شرمنده بمانده ام ز رویت

4 بوی خوشم آید از تو در جیب گل داری یا همین است بویت

1 وقتی غباری زآستان بفرست سوی چاکرت تا کی تهی چشم کند با دیده‌ام خاک درت

2 دستی بده، ای آشنا، درماندگان را، چون که شد غرقه به هر یک قطره خوی صد دل به رخسار ترت

3 دریافتم دل دزدیت، از غمزه غماز تو آن پرده ما باز شد، چون گشت پیدا گوهرت

4 ای ابر، گه‌گاهی بگو آن چشمه خورشید را در قعر دریا خشک شد از تشنگی نیلوفرت

1 روز نوروزست و ساقی جام صهبا برگرفت هر کسی با شاهد و می راه صحرا بر گرفت

2 گرد ره بر چشم خود نرگس که دردش هم نکرد خوبرویی را که پا بهر تماشا برگرفت

3 سرو با خوبان خرامش کرد و نی می خواست، لیک پا نکردش پا اگر چه بیشتر پا برگرفت

4 هست صحرا چون کف دست و بر او لاله چو جام خوش کف دستی که چندین جام صهبا برگرفت

1 شهسوارم آمد و از سینه جان را برگرفت دولت بادی که آن سرو روان را برگرفت

2 بار و جان هر دو درین تن بود و جان آمد درون یار را گفت این چه باشد با تو جان را برگرفت

3 دی که کرد ابر بلند آن یار خلقی را بکشت گوییا ترکی به خونریزی کمان را بر گرفت

4 سرخ گل کز آب چشم من به کوی او دمید گریه خون کرد بر وی هر که آن را برگرفت

1 هر قدم کاندر راه آن سرو خرامان برگرفت دیده خاک راه او دامان به دامان برگرفت

2 سر به صد زاری نهادم بارها بر پای او کافرم گر هیچگاه آن نامسلمان برگرفت

3 جان به پنهانی ز ما بر بود و پیدا هم نکرد دل به دشواری به ما بربست و آسان برگرفت

4 دل که اندر زلف او گم گشت نتوان یافتن چشم کان بر روی او افتاد نتوان برگرفت

1 روزگاری شد که دل با داغ هجران خو گرفت از نصیحت باز کی گردد دلی کان خو گرفت

2 مشکل است آزاد بودن، دل که با دلبر نشست مردنست، از تن، جدایی دل که با جان خو گرفت

3 عقل بیرون شد ز من، پرسیدمش کین چیست، گفت ما که هوشیاریم با دیوانه نتوان خو گرفت

4 من شبی چون کوه دارم زین دل کوتاه روز خرم آن ذره که با خورشید تابان خو گرفت

1 سرو به دید آن قد و رعنایی ازان بالا گرفت در چمنها لاجرم کارش ازان بالا گرفت

2 با قدش نسبت ندارد قامت سرو بلند راست می گوییم و بر ما نیست این کس را گرفت

3 جز حدیث تیر او در دل نمی آید مرا تا خیال آن کمان ابرو به چشمم جا گرفت

4 حق آن قرص رخ و آن لب نمی داند رقیب خواهد آن نان و نمک روزی دو چشمش را گرفت