در اوصاف خود عقل را از امیرخسرو دهلوی غزل 1763
1. در اوصاف خود عقل را ره مده
بهشت برین را به ابله مده
...
قلاشم، ای منکر، مرا از امیرخسرو دهلوی غزل 1764
1. قلاشم، ای منکر، مرا دربانی میخانه ده
این عقل رسمی غرقه کن، می تا لب پیمانه ده
...
جان بهانه طلب و شکل از امیرخسرو دهلوی غزل 1765
1. جان بهانه طلب و شکل تو نازآلوده
من نیم زیستنی، جان چه کنم بیهوده؟
...
ای گل که چنین در بغلت از امیرخسرو دهلوی غزل 1766
1. ای گل که چنین در بغلت تنگ گرفته
کز خون دلت پیرهنت رنگ گرفته
...
ای دل، ار تو عاشقی، از امیرخسرو دهلوی غزل 1767
1. ای دل، ار تو عاشقی، زین غم خلاص جان مخواه
کار را سامان مجو و درد را درمان مخواه
...
به گردت باد سردی هر از امیرخسرو دهلوی غزل 1768
1. به گردت باد سردی هر دم از عشاق دیوانه
پریشانی زلفت را فراهم کی کند شانه؟
...
به باغ سایه ابرست از امیرخسرو دهلوی غزل 1769
1. به باغ سایه ابرست و آب در سایه
ازین سبب من و جانان و خواب در سایه
...
ای لبت شهر پر شکر کرده از امیرخسرو دهلوی غزل 1770
1. ای لبت شهر پر شکر کرده
لاله را داغ بر جگر کرده
...
قاصد نیامد کآورد از امیرخسرو دهلوی غزل 1771
1. قاصد نیامد کآورد زان نامسلمان نامه ای
جان خاک راه قاصدی کآرد ز جانان نامه ای
...
شهری‌ست معمور و در از امیرخسرو دهلوی غزل 1772
1. شهری‌ست معمور و در او از هر طرف مه‌پاره‌ای
مسکین دلم صدپاره و در دست هر مه پاره‌ای
...
جان ز هجرت چیست، زار از امیرخسرو دهلوی غزل 1773
1. جان ز هجرت چیست، زار افتاده ای
دل ز عشقت بیقرار افتاده ای
...
هرروز کآفتاب برآرد از امیرخسرو دهلوی غزل 1774
1. هرروز کآفتاب برآرد زبانه‌ای
بیرون جهم ز کلبه غم عاشقانه‌ای
...