همه شب رود رهی رو به ره صبا نشسته از دهلوی غزل 1727
1. همه شب رود رهی رو به ره صبا نشسته
همه کس به خواب راحت، من مبتلا نشسته
مه من خراب گشتم ز رخت به یک نظاره از دهلوی غزل 1728
1. مه من خراب گشتم ز رخت به یک نظاره
نظری ز تو عفاالله چه می است مستکاره
نوبهار است و چمن جلوه جوزا کرده از دهلوی غزل 1729
1. نوبهار است و چمن جلوه جوزا کرده
ابرها ریختنی لؤلؤی لالا کرده
ای به خشم از بر من رفته و تنها مانده از دهلوی غزل 1730
1. ای به خشم از بر من رفته و تنها مانده
تو ز جان رفته و درد تو به هر جا مانده
منم امروز ز روی چو تو یاری مانده از دهلوی غزل 1731
1. منم امروز ز روی چو تو یاری مانده
باده عیش ز سر رفته خماری مانده
ای صبا، از زلف او بندی بخواه از دهلوی غزل 1732
1. ای صبا، از زلف او بندی بخواه
عاریت از لعل او قندی بخواه
هر شب از سودای آن زلف سیاه از دهلوی غزل 1733
1. هر شب از سودای آن زلف سیاه
بگذرانم از فلک من دود آه
ای جفایت بر من مسکین همه از دهلوی غزل 1734
1. ای جفایت بر من مسکین همه
چند ازین خشم و عتاب و کین همه
ای ترا جور و جفا آیین همه از دهلوی غزل 1735
1. ای ترا جور و جفا آیین همه
خشم و نازت بر من مسکین همه
جان من بر دست بیدادم مده از دهلوی غزل 1736
1. جان من بر دست بیدادم مده
دم به دم هر روز بر بادم مده
باغ بین فصل بهاری ساخته از دهلوی غزل 1737
1. باغ بین فصل بهاری ساخته
سرو چون سلطان کلاه افراخته
ای جهان چشم سیاهت بسته از دهلوی غزل 1738
1. ای جهان چشم سیاهت بسته
فتنه خود را به پناهت بسته