سایه وارم هر شب از از امیرخسرو دهلوی غزل 1334
1. سایه وارم هر شب از سودای زلفت، چون کنم؟
چند گرد خویشتن گه سحر و گه افسون کنم!
عزم آن دارم که از دل از امیرخسرو دهلوی غزل 1335
1. عزم آن دارم که از دل نقد جان بیرون کنم
آرمت در پیش و خود را از میان بیرون کنم
یک سخن گر زان لب شکرفشان از امیرخسرو دهلوی غزل 1336
1. یک سخن گر زان لب شکرفشان بیرون کشم
صد دل گمگشته را از وی نشان بیرون کشم
نی مجال آن که او را از امیرخسرو دهلوی غزل 1337
1. نی مجال آن که او را از دل خود برکشم
نی دل خالی که در دل دلبری دیگر کشم
ای خوش آن شبها که من از امیرخسرو دهلوی غزل 1338
1. ای خوش آن شبها که من در دیده خوابی داشتم
گه چراغ روشن و گه ماهتابی داشتم
خرم آن روزی که من با از امیرخسرو دهلوی غزل 1339
1. خرم آن روزی که من با دوست کاری داشتم
با وصال او به شادی روزگاری داشتم
یاد باد آن کز لبش هر از امیرخسرو دهلوی غزل 1340
1. یاد باد آن کز لبش هر لحظه جامی داشتم
وز می وصلش به نو هر روز جامی داشتم
دوش من روی چو ماه آشنایی از امیرخسرو دهلوی غزل 1341
1. دوش من روی چو ماه آشنایی دیده ام
جان فدایش، گر چه بهر جان بلایی دیده ام
من که دور از دوستان از امیرخسرو دهلوی غزل 1342
1. من که دور از دوستان وز یار دور افتاده ام
مرغ نالانم که از گلزار دور افتاده ام
این منم، یارب که با از امیرخسرو دهلوی غزل 1343
1. این منم، یارب که با دلدار هم زانو شدم
پهلوی او رفتم اندر خواب و هم پهلو شدم
باز وقت آمد که من سر از امیرخسرو دهلوی غزل 1344
1. باز وقت آمد که من سر در پریشانی نهم
روی زیبا بینم و بر خاک پیشانی نهم
نکنم ز عشق تو به که از امیرخسرو دهلوی غزل 1345
1. نکنم ز عشق تو به که سر گناه دارم
چه کنم، نمی توانم دل خود نگاه دارم؟