که می‌داند میِ شوق از از خیالی بخارایی غزل 72
1. که می‌داند میِ شوق از چه جام است
به جز چشمت که او مست مدام است
...
گرچه ابر زندگی جان بخش از خیالی بخارایی غزل 73
1. گرچه ابر زندگی جان بخش و صافی مشرب است
بی دهانت آب خضر از جانب او با لب است
...
گرچه اشک منِ غمدیده سراسر از خیالی بخارایی غزل 74
1. گرچه اشک منِ غمدیده سراسر گهر است
هرچه دارم به جمالت که همه در نظر است
...
گرچه تو حقیری و گناه تو از خیالی بخارایی غزل 75
1. گرچه تو حقیری و گناه تو عظیم است
نومید نباشی که خداوند کریم است
...
گرچه شمار عاشق زنّار از خیالی بخارایی غزل 76
1. گرچه شمار عاشق زنّار زلف یار است
در کوی عشقبازان رسوا شدن چه کار است
...
گرچه طریق وفا قدیم است از خیالی بخارایی غزل 77
1. گرچه طریق وفا قدیم است
علم نداری تو حق علیم است
...
گرچه ماه نو به شوخی بی از خیالی بخارایی غزل 78
1. گرچه ماه نو به شوخی بی نظیر عالم است
لیک در خوبی ز ابروی تو بسیاری کم است
...
گریهٔ خون سرِ ره بر منِ از خیالی بخارایی غزل 79
1. گریهٔ خون سرِ ره بر منِ درویش گرفت
عاقبت اشک طریق عجبی پیش گرفت
...
گنجی ست عشق یار که عالم از خیالی بخارایی غزل 80
1. گنجی ست عشق یار که عالم خراب اوست
بحری ست لطف دوست که گردون حباب اوست
...
لاله را همچو بتان عارض از خیالی بخارایی غزل 81
1. لاله را همچو بتان عارض دلجویی نیست
هست رنگی چو گل امّا ز وفا بویی نیست
...
مرا از دل خبر جز بی دلی از خیالی بخارایی غزل 82
1. مرا از دل خبر جز بی دلی نیست
ز جان حاصل به جز بی حاصلی نیست
...
مرا که تحفهٔ جان در بدن از خیالی بخارایی غزل 83
1. مرا که تحفهٔ جان در بدن هدایت توست
گناه کارم و امّید بر عنایت توست
...