دل در آن زلف شد و روی دل افروز ندید از بخارایی غزل 180
1. دل در آن زلف شد و روی دل افروز ندید
وه که هیچ از سر زلف تو کسی روز ندید
دوش می گفتم که ماه این دلفروزی از که دید از بخارایی غزل 181
1. دوش می گفتم که ماه این دلفروزی از که دید
جانب رویش اشارت کرد شمع و لب گزید
راستی را شیوهای کآن سرو قامت میکند از بخارایی غزل 182
1. راستی را شیوهای کآن سرو قامت میکند
گر به قصد سرکشی نبوَد قیامت میکند
روی تو طعنه بر گُل سیراب میزند از بخارایی غزل 183
1. روی تو طعنه بر گُل سیراب میزند
لعل تو خنده بر شکر ناب میزند
ز بهر غارت جان عشق لشکر اندازد از بخارایی غزل 184
1. ز بهر غارت جان عشق لشکر اندازد
به هر دیار که رو آورد براندازد
ز غمزه چشم تو چون تیر در کمان آورد از بخارایی غزل 185
1. ز غمزه چشم تو چون تیر در کمان آورد
خطت به ریختن خون من نشان آورد
سپاه عشق از آن لحظه خیمه بالا زد از بخارایی غزل 186
1. سپاه عشق از آن لحظه خیمه بالا زد
که سرو قامت جانان علَم به صحرا زد
سرشک تا به کی از چشم آن و این افتد از بخارایی غزل 187
1. سرشک تا به کی از چشم آن و این افتد
مباد کز نظر خلق بر همین افتد
سرکشید از کبر ابلیس و چنین مهجور شد از بخارایی غزل 188
1. سرکشید از کبر ابلیس و چنین مهجور شد
دعوی حلاج بر حق بود از آن منصور شد
سرو هرگز در چمن کاری چنین زیبا نکرد از بخارایی غزل 189
1. سرو هرگز در چمن کاری چنین زیبا نکرد
کز خجالت پیش بالای تو سر بالا نکرد
سروِ قدّت طرف باغ چو پا میماند از بخارایی غزل 190
1. سروِ قدّت طرف باغ چو پا میماند
شمشاد ز حیرت به هوا میماند