ای دوست بیا تا غمِ از خیام نیشابوری رباعی 121
1. ای دوست بیا تا غمِ فردا نخوریم
وین یک دمِ عمر را غنیمت شمریم
این چرخ فلک که ما در از خیام نیشابوری رباعی 122
1. این چرخ فلک که ما در او حیرانیم
فانوس خیال از او مثالی دانیم
برخیز ز خواب تا شرابی از خیام نیشابوری رباعی 123
1. برخیز ز خواب تا شرابی بخوریم
زان پیش که از زمانه تابی بخوریم
برخیزم و عزم باده از خیام نیشابوری رباعی 124
1. برخیزم و عزم باده ناب کنم
رنگ رخ خود به رنگ عناب کنم
بر مفرش خاک خفتگان از خیام نیشابوری رباعی 125
1. بر مفرش خاک خفتگان می‌بینم
در زیرزمین نهفتگان می‌بینم
تا چند اسیر عقل هر از خیام نیشابوری رباعی 126
1. تا چند اسیر عقل هر روزه شویم
در دهر چه صد ساله چه یکروزه شویم
چون نیست مقام ما در از خیام نیشابوری رباعی 127
1. چون نیست مقام ما در این دهر مقیم
پس بی می و معشوق خطائیست عظیم
خورشید به گل نهفت از خیام نیشابوری رباعی 128
1. خورشید به گل نهفت می‌نتوانم
و اسراز زمانه گفت می‌نتوانم
دشمن به غلط گفت که از خیام نیشابوری رباعی 129
1. دشمن به غلط گفت که من فلسفیم
ایزد داند که آنچه او گفت نیم
مائیم که اصل شادی از خیام نیشابوری رباعی 130
1. مائیم که اصل شادی و کان غمیم
سرمایهٔ دادیم و نهاد ستمیم
من می نه ز بهر تنگدستی از خیام نیشابوری رباعی 131
1. من می نه ز بهر تنگدستی نخورم
یا از غم رسوایی و مستی نخورم
من بی می ناب زیستن از خیام نیشابوری رباعی 132
1. من بی می ناب زیستن نتوانم
بی باده کشید بارتن نتوانم