رباعیات خیام نیشابوری

1 افلاک که جز غم نفزایند دگر ننهند به جا تا نربایند دگر

2 ناآمدگان اگر بدانند که ما از دهر چه می‌کشیم نایند دگر

1 ای دل غم این جهان فرسوده مخور بیهوده نه‌ای غمان بیهوده مخور

2 چون بوده گذشت و نیست نابوده پدید خوش باش غم بوده و نابوده مخور

1 ایدل همه اسباب جهان خواسته گیر باغ طربت به سبزه آراسته گیر

2 و آنگاه بر آن سبزه شبی چون شبنم بنشسته و بامداد برخاسته گیر

1 این اهل قبور خاک گشتند و غبار هر ذره ز هر ذره گرفتند کنار

2 آه این چه شراب است که تا روز شمار بیخود شده و بی‌خبرند از همه کار

1 خشت سر خم ز ملکت جم خوشتر بوی قدح از غذای مریم خوشتر

2 آه سحری ز سینهٔ خماری از نالهٔ بوسعید و ادهم خوشتر

1 در دایره سپهر ناپیدا غور جامی‌ست که جمله را چشانند بدور

2 نوبت چو به دور تو رسد آه مکن می نوش به خوشدلی که دور است نه جور

1 دی کوزه‌گری بدیدم اندر بازار بر پاره گلی لگد همی زد بسیار

2 و آن گل بزبان حال با او می‌گفت من همچو تو بوده‌ام مرا نیکودار

1 ز آن می که حیات جاودانیست بخور سرمایه لذت جوانی است بخور

2 سوزنده چو آتش است لیکن غم را سازنده چو آب زندگانی است بخور

1 گر باده خوری تو با خردمندان خور یا با صنمی لاله رخی خندان خور

2 بسیار مخور ورد مکن فاش مساز اندک خور و گه گاه خور و پنهان خور

1 وقت سحر است خیز ای طرفه پسر پر بادهٔ لعل کن بلورین ساغر

2 کاین یکدم عاریت در این کنج فنا بسیار بجویی و نیابی دیگر