هر یک چندی یکی برآید از خیام نیشابوری رباعی 133
1. هر یک چندی یکی برآید که منم
با نعمت و با سیم و زر آید که منم
یک چند به کودکی باستاد از خیام نیشابوری رباعی 134
1. یک چند به کودکی باستاد شدیم
یک چند به استادی خود شاد شدیم
یک روز ز بند عالم آزاد از خیام نیشابوری رباعی 135
1. یک روز ز بند عالم آزاد نیم
یک دمزدن از وجود خود شاد نیم
از دی که گذشت هیچ ازو از خیام نیشابوری رباعی 136
1. از دی که گذشت هیچ ازو یاد مکن
فردا که نیامده ست فریاد مکن
ای دیده اگر کور نئی از خیام نیشابوری رباعی 137
1. ای دیده اگر کور نئی گور ببین
وین عالم پر فتنه و پر شور ببین
برخیز و مخور غم جهان از خیام نیشابوری رباعی 138
1. برخیز و مخور غم جهان گذران
بنشین و دمی به شادمانی گذران
چون حاصل آدمی در این از خیام نیشابوری رباعی 139
1. چون حاصل آدمی در این شورستان
جز خوردن غصه نیست تا کندن جان
رفتم که در این منزل از خیام نیشابوری رباعی 140
1. رفتم که در این منزل بیداد بدن
در دست نخواهد به جز از باد بدن
رندی دیدم نشسته بر از خیام نیشابوری رباعی 141
1. رندی دیدم نشسته بر خنگ زمین
نه کفر و نه اسلام و نه دنیا و نه دین
قانع به یک استخوان از خیام نیشابوری رباعی 142
1. قانع به یک استخوان چو کرکس بودن
به ز آن که طفیل خوان ناکس بودن
قومی متفکرند اندر از خیام نیشابوری رباعی 143
1. قومی متفکرند اندر ره دین
قومی به گمان فتاده در راه یقین
گاویست در آسمان و از خیام نیشابوری رباعی 144
1. گاویست در آسمان و نامش پروین
یک گاو دگر نهفته در زیر زمین