آن مایه ز دنیا که خوری از خیام نیشابوری رباعی 157
1. آن مایه ز دنیا که خوری یا پوشی
معذوری اگر در طلبش میکوشی
از آمدن بهار و از رفتن از خیام نیشابوری رباعی 158
1. از آمدن بهار و از رفتن دی
اوراق وجود ما همی گردد طی
از کوزه‌گری کوزه از خیام نیشابوری رباعی 159
1. از کوزه‌گری کوزه خریدم باری
آن کوزه سخن گفت ز هر اسراری
ای آنکه نتیجهٔ چهار از خیام نیشابوری رباعی 160
1. ای آنکه نتیجهٔ چهار و هفتی
وز هفت و چهار دایم اندر تفتی
ایدل تو به اسرار معما از خیام نیشابوری رباعی 161
1. ایدل تو به اسرار معما نرسی
در نکته زیرکان دانا نرسی
ای دوست حقیقت شنواز از خیام نیشابوری رباعی 162
1. ای دوست حقیقت شنواز من سخنی
با باده لعل باش و با سیم تنی
ای کاش که جای آرمیدن از خیام نیشابوری رباعی 163
1. ای کاش که جای آرمیدن بودی
یا این ره دور را رسیدن بودی
بر سنگ زدم دوش سبوی از خیام نیشابوری رباعی 164
1. بر سنگ زدم دوش سبوی کاشی
سرمست بدم که کردم این عیاشی
بر شاخ امید اگر بری از خیام نیشابوری رباعی 165
1. بر شاخ امید اگر بری یافتمی
هم رشته خویش را سری یافتمی
بر گیر پیاله و سبو از خیام نیشابوری رباعی 166
1. بر گیر پیاله و سبو ای دلجوی
فارغ بنشین بکشتزار و لب جوی
پیری دیدم به خانهٔ از خیام نیشابوری رباعی 167
1. پیری دیدم به خانهٔ خماری
گفتم نکنی ز رفتگان اخباری
تا چند حدیث پنج و چار از خیام نیشابوری رباعی 168
1. تا چند حدیث پنج و چار ای ساقی
مشکل چه یکی چه صد هزار ای ساقی