گر بر فلکم دست بدی چون یزدان از خیام رباعی 145
1. گر بر فلکم دست بدی چون یزدان
برداشتمی من این فلک را ز میان
مشنو سخن از زمانه ساز آمدگان از خیام رباعی 146
1. مشنو سخن از زمانه ساز آمدگان
می خواه مروق به طراز آمدگان
می خوردن و گرد نیکوان گردیدن از خیام رباعی 147
1. می خوردن و گرد نیکوان گردیدن
به زانکه بزرق زاهدی ورزیدن
نتوان دل شاد را به غم فرسودن از خیام رباعی 148
1. نتوان دل شاد را به غم فرسودن
وقت خوش خود بسنگ محنت سودن
آن قصر که با چرخ همیزد پهلو از خیام رباعی 149
1. آن قصر که با چرخ همیزد پهلو
بر درگه آن شهان نهادندی رو
از آمدن و رفتن ما سودی کو از خیام رباعی 150
1. از آمدن و رفتن ما سودی کو
وز تار امید عمر ما پودی کو
از تن چو برفت جان پاک من و تو از خیام رباعی 151
1. از تن چو برفت جان پاک من و تو
خشتی دو نهند بر مغاک من و تو
می‌خور که فلک بهر هلاک من و تو از خیام رباعی 152
1. می‌خور که فلک بهر هلاک من و تو
قصدی دارد بجان پاک من و تو
از هر چه بجز می است کوتاهی به از خیام رباعی 153
1. از هر چه بجز می است کوتاهی به
می هم ز کف بتان خرگاهی به
بنگر ز صبا دامن گل چاک شده از خیام رباعی 154
1. بنگر ز صبا دامن گل چاک شده
بلبل ز جمال گل طربناک شده
تا کی غم آن خورم که دارم یا نه از خیام رباعی 155
1. تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه
یک جرعه می کهن ز ملکی نو به از خیام رباعی 156
1. یک جرعه می کهن ز ملکی نو به
وز هرچه نه می طریق بیرون شو به