رباعیات خیام نیشابوری

1 ای دوست بیا تا غمِ فردا نخوریم وین یک دمِ عمر را غنیمت شمریم

2 فردا که ازین دیرِ فنا درگذریم با هفت‌هزارسالگان سربه‌سریم

1 این چرخ فلک که ما در او حیرانیم فانوس خیال از او مثالی دانیم

2 خورشید چراغ دان و عالم فانوس ما چون صوریم کاندر او حیرانیم

1 برخیز ز خواب تا شرابی بخوریم زان پیش که از زمانه تابی بخوریم

2 کاین چرخ ستیزه روی ناگه روزی چندان ندهد زمان که آبی بخوریم

1 برخیزم و عزم باده ناب کنم رنگ رخ خود به رنگ عناب کنم

2 این عقل فضول پیشه را مشتی می بر روی زنم چنانکه در خواب کنم

1 بر مفرش خاک خفتگان می‌بینم در زیرزمین نهفتگان می‌بینم

2 چندانکه به صحرای عدم مینگرم ناآمدگان و رفتگان می‌بینم

1 تا چند اسیر عقل هر روزه شویم در دهر چه صد ساله چه یکروزه شویم

2 در ده تو بکاسه می از آن پیش که ما در کارگه کوزه‌گران کوزه شویم

1 چون نیست مقام ما در این دهر مقیم پس بی می و معشوق خطائیست عظیم

2 تا کی ز قدیم و محدث امیدم و بیم چون من رفتم جهان چه محدث چه قدیم

1 خورشید به گل نهفت می‌نتوانم و اسراز زمانه گفت می‌نتوانم

2 از بحر تفکرم برآورد خرد دری که ز بیم سفت می‌نتوانم

1 دشمن به غلط گفت که من فلسفیم ایزد داند که آنچه او گفت نیم

2 لیکن چو در این غم آشیان آمده‌ام آخر کم از آنکه من بدانم که کیم

1 مائیم که اصل شادی و کان غمیم سرمایهٔ دادیم و نهاد ستمیم

2 پستیم و بلندیم و کمالیم و کمیم آئینهٔ زنگ خورده و جام جمیم