سام نامه - سراینده نامعلوم منسوب به خواجو خواجوی کرمانی

1 بگفت این و بر کرد از جا سمند به بازو در آورد پیچان کمند

2 چو شیر ژیان اژدهائی به چنگ شخاوان زمین کرد آهنگ جنگ

3 برآشفت سام یل نامدار ز بخت بد آشفته از روزگار

4 چنین داد پاسخ که ای ارجمند به دستان چه سازی به حلقه کمند

1 سپاهش به یک ره کشیدند تیغ خروشنده گشتند یکسر چو میغ

2 برانگیخت پس بارگی گرد سام سوی شاه شد از پی انتقام

3 شهنشه به پیل و جهانجو به اسب رخ آورد زی همچو آذرگشسب

4 نخستین شهنشاه شمشیربند به دست اندر آورد پیچان کمند

1 به مشکاب آب چون مشک زد بر قلم زد از شام بر صبح صادق رقم

2 ریاحین فروش گلستان راز در بوستان سخن کرد باز

3 به نام خداوند لیل و نهار که از خاره خار آورد گل ز خار

4 کریم خطابخش روزی رسان پناه کسان و کس بی‌کسان

1 ترنم سرایان دستان نواز چنین گفته‌اند این حدیث دراز

2 که آن دم که سرچشمه آفتاب فروشد به زیر زمین در چه آب

3 شه زنگ بر زد سر از راه شام درافتادش این باز شرقی به دام

4 به ایوان درآمد شهنشاه چین بر ابروی پرچین برافکنده چین

1 سراینده نامه باستان ز فرشاد زین گونه زد داستان

2 که چون با فرینوش در نزد شاه براندند لشکر چو صرصر به راه

3 ز آزرم ماندند یکبارگی براندند بر دشت و که بارگی

4 فرستاد فرشاد پرخاشخر ز بهر پژوهش یکی ره‌سپر

1 سراینده داستان گزین چنین داستان زد ز فغفور چین

2 که چون سام یل را به نیرنگ و رنگ روان کرد با سروران سوی جنگ

3 درآمد به قصر پریوش دژم بدیدش فرو رفته در بحر غم

4 ز اندیشه‌ها سر فکنده به پیش دو چشمش پر آب و دل از درد ریش

1 درآمد به میدان چو شیر ژیان ز سم سمندش زمین بد نوان

2 به طغرل تکش گفت ای تیره‌روز کنون دل ز امیدها برفروز

3 چنانت درآرم ز زین ستور که گریان شود بر تو ماهی و مور

4 نمودی به قلواد گو دستبرد کنون رزم‌جوئی ابا سام گرد

1 سراینده از سام نیرم‌نژاد ز گفتار دهقان چنین کرد یاد

2 که چو بازگردید از دشت جنگ ز شب بود روی هوا قیر رنگ

3 بیامد چو خور بر سرگاه شد چو از راز فغفور آگاه شد

4 که لشکر فرستاده اندر نهان که سازد سیه بر پری‌وش جهان

1 همی‌خواست تا خود درآید به جنگ کند روز قلواد را تیره‌رنگ

2 که گردی شد از روی دشت آشکار یکی ره‌سپر مرد خنجرگذار

3 برون آمد از گرد مانند باد بر پادشه شد زمین بوسه داد

4 به کش در یکی نامه بودش نهان سبک داد بر دست شاه جهان

1 همانگه بیفشرد بر اسب ران برون آمد از لشکر بیکران

2 به قلواد گفت ای یل نامدار نگر تا چه بازی کند روزگار

3 ازین پرده نیلگون سرنگون ندانم دگر ره چه آید برون

4 مگر مادر از بهر دردم بزاد که کس را چو من درد بر دل مباد