سام نامه - سراینده نامعلوم منسوب به خواجو خواجوی کرمانی

1 براندند اسبان سراسر به تک که از گرد پوشید روی فلک

2 به ناگه یکی آتش سوزناک بدیدند روشن بدان روی خاک

3 که شد شعله زن سوی گردان سپهر ازو بد خطر بر رخ ماه و مهر

4 ز یک سوی او گنبدی همچو نور درخشنده مانند تابنده حور

1 چو برخواند آن را برآشفت سخت برآورد شمشیر آن نیک‌بخت

2 بزد بر سرش تا کمرگه شکافت کلید طلسمات جم را بیافت

3 یکی تیرگی شد چو کام هژبر یکی نعره برخاست از روی ابر

4 ازو خواست فیروزی و دستگاه که فیروز گردد به جادو سپاه

1 همی راند تا شب به ناگه رسید به ناگه یکی آتش از دور دید

2 درخشنده مانند فانوس آل نگه کرد سالار فرخنده فال

3 بپرسید کان آل فانوس چیست به نزدیک فانوس برگوی کیست

4 بدو گفت رضوان که کوه فناست نشیمنگه دیو نر ابرهاست

1 چو پوشید گردون پلاس سیاه چو ابروی پیران آینده راه

2 دو لشکر جدا گشت از یکدگر طلایه برون رفت بر دشت و در

3 چنین گفت خاتوره شداد را که امشب به آتش دهم باد را

4 نمانم ز سام نریمان اثر برآرم دمار از تن بدگهر

1 درآوردگه عوج را بدید بدان گونه گفتار او را شنید

2 یلی دید با ساز آوردگاه نهاده به سر بر ز آهن کلاه

3 چو دید آن خوش آینده خوب چهر که بردی ازو رنگ و رخسار مهر

4 دو تا گشت عوج و بغرید سخت که ای بی‌خرد مرد برگشته بخت

1 چو یک پاس بگذشت از تیره شب همه بسته بهر شبیخون دو لب

2 شب تار مانند دریای قار چو زنگی زمین و زمان گشته تار

3 به بر کرده گیتی پلاس سیاه ز ماهی سیه گشته تا اوج ماه

4 به هر گوشه‌ای زنگی می‌پرست تو گفتی که مست است و خنجر به دست

1 به ناگاه برخاست گرد سیاه که تاریک شد چشمه هور و ماه

2 از آن گرد برخواست آواز کوس زمانه بشد سر به سر آبنوس

3 سنان‌های خونی سر اندر هوا چو ماهی ز دریا جهد بر هوا

4 همه دشت چون کوه شد از عمود زمانه شد از گرد برسان دود

1 درین گفتگو بود سالار سام که ناگه برون تاخت پس قهقهام

2 بدو گفت کای خیره بدگمان چرا لاف داری همی هر زمان

3 ندیدی سواری که از زخم دست تن بدرگت را درآرد به پست

4 برآرد ز جانت یکی رستخیز نماید به تو زور و چنگال تیز

1 چو لشکر شنیدند ازو این سخن نجنبید یک تن از آن انجمن

2 مگر پور شداد شوم پلید برانگیخت اسبش ز جا خود شدید

3 تو گفتی مگر دیو بد بدنژاد چنین گفت آنگه به شداد عاد

4 که تا کی زبونی کشم زین سوار زبونی بماند ز من یادگار

1 سفیده سفیداج زد در سپهر طلاکار گردید ازو نور مهر

2 چو نقاش بر چرخ آغاز کرد سر رنگ‌های جهان باز کرد

3 ازین روی در بزم شداد عاد ز سام نریمان یل کرد یاد

4 بدو عوج پیکارها باز گفت که هرگز ندیدم بدین سان شگفت