سام نامه - سراینده نامعلوم منسوب به خواجو خواجوی کرمانی

1 شدید بداندیش دل پر ز غم نشسته ز سام سپهبد دژم

2 به نزدیکی عوج او نامه کرد بسی پوزش اندر سر خامه کرد

3 چنین گفت کای شاه مغرب زمین نهنگ دمان پیر پرخاش و کین

4 نداری به گیتی کسی را همال به نیروی کوپال و بازو و یمال

1 نشستند و باده بیاراستند ز هر سوی رامشگران خواستند

2 ز اسبان و از گاو کشته هزار همان بهر مهمان آن نابکار

3 ز بهر همان عوج مردم چو دود هزار و دو اشتر بکشتند زود

4 کشیدند خوان و سراسر بخورد بماندند حیران دلیران گرد

1 چو طلاج بشنید ازو گشت زرد بدانست آن تیغ را در نبرد

2 نشان بود آن تیغ اندر جهان میان کهان و میان جهان

3 بلرزید طلاج بر دشت جنگ چو آن تیغ را دید گردید تنگ

4 بدانست کامد مر او را اجل رهائی نیابد ز چنگال یل

1 به ناگاه برخاست گرد سیاه که تاریک شد چشمه هور و ماه

2 از آن گرد برخواست آواز کوس زمانه بشد سر به سر آبنوس

3 سنان‌های خونی سر اندر هوا چو ماهی ز دریا جهد بر هوا

4 همه دشت چون کوه شد از عمود زمانه شد از گرد برسان دود

1 سپیده بغرید عوج پلید چنین کرد آواز سوی شدید

2 که فرمای تا لشکری صف کشند ز نیرو همه شعله تف کشند

3 که امروز من اندرین دشت جنگ بکوشم چو مردان کین بی‌درنگ

4 ببینی که سام نریمان‌ راد چگونه دهم پیکر او به باد

1 درآوردگه عوج را بدید بدان گونه گفتار او را شنید

2 یلی دید با ساز آوردگاه نهاده به سر بر ز آهن کلاه

3 چو دید آن خوش آینده خوب چهر که بردی ازو رنگ و رخسار مهر

4 دو تا گشت عوج و بغرید سخت که ای بی‌خرد مرد برگشته بخت

1 درین گفتگو بود سالار سام که ناگه برون تاخت پس قهقهام

2 بدو گفت کای خیره بدگمان چرا لاف داری همی هر زمان

3 ندیدی سواری که از زخم دست تن بدرگت را درآرد به پست

4 برآرد ز جانت یکی رستخیز نماید به تو زور و چنگال تیز

1 سفیده سفیداج زد در سپهر طلاکار گردید ازو نور مهر

2 چو نقاش بر چرخ آغاز کرد سر رنگ‌های جهان باز کرد

3 ازین روی در بزم شداد عاد ز سام نریمان یل کرد یاد

4 بدو عوج پیکارها باز گفت که هرگز ندیدم بدین سان شگفت

1 چو یک پاس بگذشت از تیره شب همه بسته بهر شبیخون دو لب

2 شب تار مانند دریای قار چو زنگی زمین و زمان گشته تار

3 به بر کرده گیتی پلاس سیاه ز ماهی سیه گشته تا اوج ماه

4 به هر گوشه‌ای زنگی می‌پرست تو گفتی که مست است و خنجر به دست