سام نامه - سراینده نامعلوم منسوب به خواجو خواجوی کرمانی

1 به نزدیک دادار شد سرفراز زمین را ببوسید و بردش نماز

2 چنین گفت کای داور آب و خاک ز تو باد آتش پر از بیم و پاک

3 جهان سر به سر زیر فرمان تست وگر آب و آتش همه زان توست

4 مرا بخت و نیرو به شداد ده شکستی بر این لشکر عاد ده

1 از آن منزل آمد سوی باغ و کشت خرامید از آنجا به سوی بهشت

2 همه شصت در شصت بد لاله‌زار ز مرغان به هر گوشه‌ای ناله زار

3 به هر شاخ مرغی کشیده نوا زمین مخمل سبز و مشکین هوا

4 به هر گوشه نساج ابر بهار کشیده زبان را به هر جای بار

1 از آن آگهی پیش شداد شد وز آن گفته مغزش پر از باد شد

2 بگفتند سام نریمان رسید به فر منوچهر ایران رسید

3 همه دوزخ و جنتت را بکند زمینش به چرخ برین برفکند

4 برآشفته شد شاه شداد عاد لب خشم و تندی یکی برگشاد

1 به پاسخ چنین گفت کای پاکزاد که من جبرئیلم به شداد عاد

2 خبرها رسانم به شداد عاد بود پایه‌ام بر فلک سخت شاد

3 کنون آمدم کز تو گیرم خبر که چون آمدی اندرین بوم و بر

4 دگر آمدم تا همه کام تو به گردون رسانم همه کام تو

1 چو شاهنشه روم آمد به در برین تیز میدان و تیغ و سپر

2 گریزان شد از بیم سلطان زنگ نیاورد در پیش تیغش درنگ

3 بجنبید از جای آنگه شدید ز شهر زرانداب بیرون کشید

4 سراپرده بر دشت زد نابکار که آید به پیکار سام سوار

1 به ره بود چشم سپهدار سام ندانست تا صبح او شد چو شام

2 که فرهنگ جنی درآمد برش خبر داد از پهلو و لشکرش

3 که شاپور را بند شد پا و جسم دگر گرد قلواد شد در طلسم

4 همه داستان‌ها سراسر بگفت از آن گفتنش سام شد در شگفت

1 از آن رو شدید پلید آن بدید ز کینه بجوشید بر خود شدید

2 یکی نامه بنوشت نزد پدر برو برنوشت این همه سر به سر

3 ز مردی و پیکار سام سوار که چون ابر غرد گه کارزار

4 صد و سی تن از ما بدین بارگاه جهان در جهانبینشان شد سیاه

1 چو خورشید میزان زرین گرفت که سنجد زمین را سراسر شگفت

2 سبک شد به یک سوی او شنگ شاه ز بسیاری نور شد رنگ ماه

3 تبیره برآمد ز شدادیان شده رزمجو جمله عادیان

4 سلیحش بپوشید آنگه شدید ز بیمش شده گونه‌ها شنبلید

1 به تسلیم جنی چنین گفت سام ز پیکار طلاج گسترده دام

2 ندیدم به میدان چو آن بدکنش کزو تیره گردد یلان را منش

3 یکایک سلیحم برون شد ز دست ز نیرنگ طلاج جادوپرست

4 سرانجام از من بشد ناپدید ازو شاد شد جان جنگی شدید