سام نامه - سراینده نامعلوم منسوب به خواجو خواجوی کرمانی

1 نگه کرد سام اندر آن برز کوه زمین را همی دید ازو در ستوه

2 یکی دیو جنگی سه سر بر سرش یکی طوق زرین به گردن درش

3 مه موی اندام چون گوسفند رسیده سرش تا به چرخ بلند

4 چهارش بدی دست آن تیره روی به هر دستی یک حربه جنگجوی

1 از آن رو شدید پلید آن بدید ز کینه بجوشید بر خود شدید

2 یکی نامه بنوشت نزد پدر برو برنوشت این همه سر به سر

3 ز مردی و پیکار سام سوار که چون ابر غرد گه کارزار

4 صد و سی تن از ما بدین بارگاه جهان در جهانبینشان شد سیاه

1 چو خورشید میزان زرین گرفت که سنجد زمین را سراسر شگفت

2 سبک شد به یک سوی او شنگ شاه ز بسیاری نور شد رنگ ماه

3 تبیره برآمد ز شدادیان شده رزمجو جمله عادیان

4 سلیحش بپوشید آنگه شدید ز بیمش شده گونه‌ها شنبلید

1 به ره بود چشم سپهدار سام ندانست تا صبح او شد چو شام

2 که فرهنگ جنی درآمد برش خبر داد از پهلو و لشکرش

3 که شاپور را بند شد پا و جسم دگر گرد قلواد شد در طلسم

4 همه داستان‌ها سراسر بگفت از آن گفتنش سام شد در شگفت

1 به تسلیم جنی چنین گفت سام ز پیکار طلاج گسترده دام

2 ندیدم به میدان چو آن بدکنش کزو تیره گردد یلان را منش

3 یکایک سلیحم برون شد ز دست ز نیرنگ طلاج جادوپرست

4 سرانجام از من بشد ناپدید ازو شاد شد جان جنگی شدید

1 از آن آگهی پیش شداد شد وز آن گفته مغزش پر از باد شد

2 بگفتند سام نریمان رسید به فر منوچهر ایران رسید

3 همه دوزخ و جنتت را بکند زمینش به چرخ برین برفکند

4 برآشفته شد شاه شداد عاد لب خشم و تندی یکی برگشاد

1 یکی ابر بربست بر آسمان که بد تیرباران او از کمان

2 شده تیغ او رعد و برقش خروش درافتاد در چرخ گردنده جوش

3 کمین برگشودند از هر طرف بسی کشته افکنده در پیش صف

4 فراوان ز دیوان کین کشته شد سر بخت تسلیم برگشته شد

1 چو شاهنشه روم آمد به در برین تیز میدان و تیغ و سپر

2 گریزان شد از بیم سلطان زنگ نیاورد در پیش تیغش درنگ

3 بجنبید از جای آنگه شدید ز شهر زرانداب بیرون کشید

4 سراپرده بر دشت زد نابکار که آید به پیکار سام سوار

1 از آن منزل آمد سوی باغ و کشت خرامید از آنجا به سوی بهشت

2 همه شصت در شصت بد لاله‌زار ز مرغان به هر گوشه‌ای ناله زار

3 به هر شاخ مرغی کشیده نوا زمین مخمل سبز و مشکین هوا

4 به هر گوشه نساج ابر بهار کشیده زبان را به هر جای بار

1 براندند اسبان سراسر به تک که از گرد پوشید روی فلک

2 به ناگه یکی آتش سوزناک بدیدند روشن بدان روی خاک

3 که شد شعله زن سوی گردان سپهر ازو بد خطر بر رخ ماه و مهر

4 ز یک سوی او گنبدی همچو نور درخشنده مانند تابنده حور