سام نامه - سراینده نامعلوم منسوب به خواجو خواجوی کرمانی

1 روانش به پیکار کین رام شد کمندش به یال یلان دام شد

2 برانگیخت که پیکر تیزگام چو شیری خروشید بر خصم سام

3 ز خون غازه مالید بر روی خاک پراکنده از کشته یکسر مغاک

4 ادیم زمین را پر از کشته کرد به خون خاک را یکسر آغشته کرد

1 سپاهش به یک ره کشیدند تیغ خروشنده گشتند یکسر چو میغ

2 برانگیخت پس بارگی گرد سام سوی شاه شد از پی انتقام

3 شهنشه به پیل و جهانجو به اسب رخ آورد زی همچو آذرگشسب

4 نخستین شهنشاه شمشیربند به دست اندر آورد پیچان کمند

1 شه چین ز ناگه برافراخت سر بر آن لشکران کرد لختی نظر

2 ز ناگه در زیر عالی علم دو تن دید با فر و آئین جم

3 برآراسته تن به ساز نبرد دو جنگی دلاور دو پرمایه مرد

4 به همراهیان لشکری نامدار همانا فزون بود از ده هزار

1 پریزاد چون کرد بر وی کمین ببردش به کین بر سپهر برین

2 بدو گفت از سام برتاب روی دگر وصل او را مکن آرزوی

3 پری‌دخت مهوش بپیچید سر ز گفتار آن جادوی حیله‌گر

4 همی گفت تا جان به تن هست رام دلم هست در بند دیدار سام

1 سراینده دهقان موبدنژاد ز سام و دلیران چنین کرد یاد

2 که چون در سمن‌زار شد مهرجوی سوی قصر دلدار آورد روی

3 ابا ماه‌سیما به شادی نشست ز می اندوه غصه را کرد پست

4 چو شد مست از شاه ایران زمین سخن راند و از نامداران کین

1 طغان شاه چون باد بر شد به زین برانگیخت نام‌آوران را به کین

2 سبک دیوزاده کمین روی کرد به خون یلان دشت را جوی کرد

3 خروشنده گردید چون سنهراس ازو شد دل سرکشان پرهراس

4 درآمد میان سپه همچو شیر ز هر سو برو بر ببارید تیر

1 نشست از بر باره بادپای به دست اندرش نیزه جان‌ربای

2 به سوی طغان شاه شد رزم‌جوی درآورد با او زکین رو به روی

3 سر از بهر پیکار چون برفراخت طغان شاه همان لحظه او را شناخت

4 برو برخروشید کای شوخ چشم چرا رو نهادی سوی کین و خشم

1 سراینده دهقان با فر و کام سخن راند زین‌سان ز فرخنده سام

2 که چون گشت چیره به فغفور چین سحرگاه شد با دلیران کین

3 یکی هفته با سروران شاد بود شب و روز از اندوه آزاد بود

4 ز می سرخ گردیده بد چهره‌اش ولی بی‌پریوش نبد بهره‌اش

1 سراینده دهقان با آفرین سخن راند زین سان ز فغفور چین

2 که در رزم و کین چون ندید هیچ بهر ز هامون شتابان درآمد به شهر

3 رخش بود از بخت سرکش دژم زمان تا زمان غرقه گشتی به غم

4 یکی هفته در بتکده روز و شب ز بهر گشایش گشاده دو لب

1 باستاد در قلب فغفور شاه ستادند پیش و پس او سپاه

2 دلیران ترکان زرینه چنگ همه درگه کینه همچو پلنگ

3 و طغرل تکش یک دل و یک تنه بیامد باستاد در میمنه

4 فرستو که بد نامدار سره شد از قلب تازان سوی میسره