سام نامه - سراینده نامعلوم منسوب به خواجو خواجوی کرمانی

1 ازو سام نیرم بمانده شگفت پس آنگه چو زلفش برآشفت و گفت

2 که ای عارضت باغ نسرین بود به روی تو روشن جهان‌بین بود

3 ز ماه تو صد طعنه بر مشتری ندارد مثال خود از دلبری

4 دلم نقش ماه نوت بسته است که پیوسته در مهر پیوسته است

1 سمن برگ روی همایون جمال پری‌دخت نام همایون به فال

2 روان کرد از تنگ شکر شکر برون کرد از آن درج گوهر گهر

3 به شکر طراوت به یاقوت داد رطب را ز شیرین شکر قوت داد

4 به یاقوت بشکست نرخ نبات برانگیخت آتش ز آب حیات

1 بدو سام گفت ای بت خرگهی شکسته قدت پشت سرو سهی

2 به شمشاد طوبی خرامت قسم که شد راستی را به عالم علم

3 به آهوی صیاد شیرافکنت به سوفار مژگان خنجرزنت

4 به خون‌ریز بادام بادام تو به آشوب زلف دلارام تو

1 مه قندهار آفتاب طراز بت قندلب دلبر دلنواز

2 قصب پوش ماه و گره‌گیر موی گل اندام سرو سمن برگ‌روی

3 فروزنده خورشید طوبی خرام خرامنده طاووس طوطی خرام

4 نگارین نسرین بر و سروقد پری‌دخت مه‌پیکر زهره خد

1 عنان برزده سر به صحرا نهاد سرشکش روان رو به دریا نهاد

2 ز دست دلش دست بر دل بماند ز خون جگر پای در گل بماند

3 چنان آتشی از جگر برفروخت که از ماه تا برج ماهی بسوخت

4 هوا کله عنبرین بسته بود زمانه به انفاس رو شسته بود

1 سخن گوی دهقان فرخ‌نژاد چنین از پری‌دخت مه کرد یاد

2 که چون از گو شیردل دور ماند چو باد از پیَش اسب گلگون براند

3 تهی مغزی و سرکش و تندخوی ازینها پشیمانی آرد به روی

4 بدل سنگ برزد به سنگین دلی در آن کار حیران شد از مشکلی

1 بگفت این و بر کرد از جا سمند به بازو در آورد پیچان کمند

2 چو شیر ژیان اژدهائی به چنگ شخاوان زمین کرد آهنگ جنگ

3 برآشفت سام یل نامدار ز بخت بد آشفته از روزگار

4 چنین داد پاسخ که ای ارجمند به دستان چه سازی به حلقه کمند

1 چو در سخن مرد فرزانه سفت مر این داستان را چنین باز گفت

2 که فغفور چین، سام را چون ببست به حبسش فرستاد و از غم برست

3 به بند اندرون بود شش ماه سام وزو دور گردید آرام و کام

4 به هر ماه یک بار عالم‌فروز ز افسون شدی نزد آن کینه‌توز

1 شنیدم نواساز بستان راز ز فغفور چین شد چنین نغمه‌ساز

2 که چون شب بخوابید بر روی تخت یکی خواب دید و بترسید سخت

3 چنین دید شاه جهانجو به خواب که بودش به نخجیر کردن شتاب

4 یکی باز بودی مر او را به دست که بودی ز پروازش اندیشه پست