سام نامه - سراینده نامعلوم منسوب به خواجو خواجوی کرمانی

1 ز دل آنچنان آتشی برفروخت که مر ماهیان را برو دل بسوخت

2 بگفتا که یک سال باشد که من ز ایران جدا گشتم و انجمن

3 جدا از منوچهر شاه جهان در اینجا گرفتار درد و غمان

4 ندانم شب و روز سامان خویش دوای دل ریش بریان خویش

1 برآورد یک تیر گرشاسپی نوشته بر آن نام شیداسپی

2 به چاچی کمان راند اندر زمان بزد بر بر دیو تیره روان

3 نشد کارگر تیر قلواد گرد درآمد نهنکال با دستبرد

4 کجا اندر آن کشتی نامدار که قلواد بود اندر آن کامکار

1 چو سام نریمان چنان حال دید برآورد سر بر سما بنگرید

2 که ای پاک دادار پروردگار توئی آفریننده مور و مار

3 جهان‌بخش و نیرودهنده توئی بسی عادیان را فکنده توئی

4 مکن شرمسارم به ایران زمین به پیش منوچهر شاه گزین

1 یکی نعره زد سام اندر یلی که لرزید آن آب از پر دلی

2 نهنکال را گفت کای نره دیو برآرم ز جانت همین دم غریو

3 به قلوش چنین گفت سام گزین که امروز چنگال شیران ببین

4 سپه را شتابان درآور به جنگ به گرز گران سنگ بگشای چنگ

1 درآمد یکی دیو نر زشت نام در آن روی دریا به ضرب تمام

2 همان دم کمرگاه قلوش گرفت برآورد بر دست دیو از شگفت

3 چو تندر خروشید بر دیوها که از من ستانید این پرجفا

4 ببستند دست گو زابلی به دژخیم دادندش از پردلی

1 یکی نعره زد سام گرد آن زمان که ای نامداران زابل‌ستان

2 بگیرید از این دیوزادان شوم که جائی ندارند در مرز و بوم

3 رسیدند آن لشکری پیش سام فرحناک و خندان و دل شادکام

4 بگفتند دیوان هزیمت شدند درین جنگ بی قدر و قیمت شدند

1 بگفت و همان دم به جا برنشست که در آب او را کند زود پست

2 به گردن زدش سام یل خنجری که آزاد برجست در داوری

3 بگفتا برون رفت باید همی و یا غرق خون رفت باید همی

4 بگفت ار کنی پاره پاره مرا نجنبم از این آب ای سرورا

1 بگفتش که این زخم‌ها مردنی نباشد بگفتا شنو ای دنی

2 زنم بر تهیگاهت این بار تیغ بدرم جگرگاه تو بی‌دریغ

3 همه رودهایت بریزم در آب کشم این زمانت به درد و عذاب

4 مگر بشنوی پندهایم روان ازین بحر بیرون روی در زمان

1 فرستاد یک گرد اندر زمان به نزدیک فغفور روشن‌روان

2 اکه اینک رسیدم به درگاه شاه به بند اندرون جمله بدخواه شاه

3 فرستاده شد در زمان همچو باد به درگاه فغفور فرخ‌نژاد

4 بگفتا که از پیش سام دلیر رسیدم همین دم به مانند شیر

1 سراینده نامه دلگشای چنین گفت از آن گرد رزم‌آزمای

2 که چون از بر نامور پهلوان شبی تیره سوی ختا شد روان

3 یکی هفته می‌رفت زورق در آب به هشتم چو بنمود رخ آفتاب

4 بدو رهنمون گفت کای نامدار رسیدی به نزدیک دریاکنار