سام نامه - سراینده نامعلوم منسوب به خواجو خواجوی کرمانی

1 وز آن سو جهان پهل شیر نر سوی لشکر خویش شد ره‌سپر

2 تکش خان و قلواد شمشیرزن تمرتاش و قلوش صف شکن

3 برانگیخته ابرش تیزگام روان گشته یکسر به دنبال سام

4 بر چشمه‌ای از قضا در رسید یکی آهوی پر خط و خال دید

1 سخن بشنو اکنون یکی گوش دار به نیک اختری زین سپس هوش دار

2 ز فرهنگ جنگی فغفور شاه همان هم ز نام‌آوران سپاه

3 تکش خان و گردان روشن روان چو ماندند دور از بهر پهلوان

4 فراوان در آن دشت بشتافتند نشان جهانجوی کم یافتند

1 سرایده زین سان سخن باز راند که چون سام یل اندر آن سیل ماند

2 پریزاده از وی رخ اندر نهفت دل سام با در و غم بود جفت

3 دو روز و دو شب جادوی تیره کیش نهان ساخت از پهلوان روی خویش

4 سیم روز آمد پدید از نهان دگر کام جست از یل مهربان

1 چو قلوش نشست از بر بادپا به فرمان فرهنگ رزم‌آزما

2 ز قلوش دگر بر سرایم سخن مر این داوری را درآرم به بن

3 سوی دشت و کهسار شد همچو باد که یابد نشانی ز سالار راد

4 فراوان بگردید و کم یافتش ز بس تشنگی لب به برتافتش

1 سراینده نامه باستان ز قلواد زد این چنین داستان

2 که چون راند بر ابرش تیزگام نشانی ندید از گو نیک‌نام

3 هوا بود از تابش آفتاب بر آن ریگ از پر فتادی عقاب

4 بسی راند که پیکر بادپا به ناگاه شد چشمه ساریش جا

1 زمانی چو بگذشت از آن مهرشان رسیدند در بزم گردنکشان

2 چو سرو سهی قد برافراختند بدان جشن خلوتگهی ساختند

3 شبانگه پریزاد از ناگهان شد از نزد سام و دلیران نهان

4 زمانی چو شد با رخی همچو شید به طرف چمن چو صبا در رسید

1 سراینده داستان کهن چنین گوید از دیوزاده سخن

2 که چون شد سوی دشت و که ره‌سپر بدان تا بیابد ز سامش خبر

3 به صحرائی افتاد او را گذار که هرگز نبودی در آن قیر و قار

4 ز اندیشه پنهاش بودی فزون درازیش افزون‌تر از چند و چون

1 به گردش درآمد می ارغوان دلیران زابل همه شادمان

2 وز آن خوشدلی سام با آفرین یکی بزم کرد همچو خلد برین

3 نشسته در آن بزم فرخنده سام به یاد پری‌دخت بگرفته جام

4 تکش خان و فرهنگ و قلواد شیر تمرتاش و قلوش گو شیرگیر

1 نهان کردش از چشم ماهی چو ماه مهش رفت در زیر ابر سیاه

2 فروشد به زیر زمین ماه‌چهر درخشنده گردید در زیر مهر

3 چو سایه روان رو بدیوار کرد هم‌آواز خود ناله زار کرد

4 به سردابه در زندگی کرد جای به تنگ آمد از دل در آن تنگنای