سام نامه - سراینده نامعلوم منسوب به خواجو خواجوی کرمانی

1 سوار ختائی درآمد چو باد که ساما بقای تو جاوید باد

2 که امشب پری‌دخت حوری سرشت به پرواز شد تا به باغ بهشت

3 همه خلق ازین غصه خون می‌خورند ندانم که این غصه چون می‌خورند

4 برآمد ز سام نریمان خروش دلش در بر از غم بیامد به جوش

1 چنین تا بدین کار آمد سه ماه که بودی همه چین پر از دود آه

2 پری‌نوش از شاه آگاه بود گذارش همه بر سر چاه بود

3 به هر صبح آمد نهانی ز راه سخن گفت با ماه در زیر چاه

4 وز آنجا دگر سوی ایوان شدی چو سرو خرامان به بستان شدی

1 از آن سو پری‌دخت سیمین عذار گرفتار هجران در آن چاهسار

2 دلش پیش سام و غمش پیش دل ز خون جگر پای مانده به گل

3 حکایت همی کرد از بخت خویش ز تنهائی و هجر دل گشته ریش

4 مرا کاش خوبی نداده خدا دگر داد یارم نکردی جدا

1 به صورت چو آدم به تن نره دیو که از بیم او دیو بد در غریو

2 به پیکر به مانند? ژنده پیل همه پیکرش تیره مانند نیل

3 دو دندان پیشش بسان گراز ازو سنگ و سندان بد اندر گداز

4 پری‌دخت چو دید بر اهریمن شگفتی فرو ماند و لرزان بدن

1 دم شیر جاروب راهش شده ستون فلک تیر آهش شده

2 همی گرد بر گرد او ببر و شیر ز آهو پلنگان نخجیرگیر

3 ابر گرد او حلقه بسته همه شبان گشته درندگان چون رمه

4 شده چشم گردون نمکدان او دم شیر گشته مگس ران او

1 بتندید آن دیو تیره روان ازو قلوش گرد شد ناتوان

2 بتابید رو باز آن ارجمند سرانجام دستش رها شد ز بند

3 دلیری کجا نام فرهاد بود به چستی به ماننده باد بود

4 ز شیران جنگی خاور بدی به میدان کینه دلاور بدی

1 دگر ره قمرتاش و قلواد شیر براندند اسب آن دو مرد دلیر

2 نجستند روز و شب آرام و خواب به هر راه و بیره گرفته شتاب

3 خبر جوی گشتند هر جا بسی نیامد ازو آگهی از کسی

4 به هر دشت و هامون همی تاختند علم بر سر کوهی افراختند

1 بدو گفت کای مرد صحرانشین دلیر و خردمند این سرزمین

2 در اینجا ندیدی یکی نوجوان برهنه سراپا و جانش نوان

3 درخشنده روئی و فرخ فری دلیری گوی شیر کی منظری

4 که رنجیده از ما و پنهان شده درین مرغزاران شتابان شده

1 به یاد پری‌دخت فرخنده سام زمانی بخوابید بیدار سام

2 به بالین او شیر قلواد بود ز دیدار او کو بسی شاد بود

3 ز ناگه خروشی برآمد چو ابر تو گفتی که بگذشت آنجا هژبر

4 بلرزید آن دشت از آواز او فلک کر شد از نعره ساز او

1 به شاپور گفت آن زمان پهلوان که ای مرد آشفته باتوان

2 به شمشیر با تو نیاریم جنگ مبادا که کشته شوی بی‌درنگ

3 به کشتی بکوشیم با یکدگر ببینیم تا کیست فیروزگر

4 به نیرو گرت کوفتم بر زمین نبرم سرت گرچه هستی به کین