سام نامه - سراینده نامعلوم منسوب به خواجو خواجوی کرمانی

1 فرو ریختند آن زمان سر به سر چو باران برو تیغ و تیز و تبر

2 یکی گرز زد آن زمان بر سرش یکی تیغ انداخت بر پیکرش

3 نکرد هیچ باکی جهان‌پهلوان به یک روز برداشت او را روان

4 همان دم به دریا فرو ریختند یکی شور و غوغا برانگیختند

1 بگفتش که این زخم‌ها مردنی نباشد بگفتا شنو ای دنی

2 زنم بر تهیگاهت این بار تیغ بدرم جگرگاه تو بی‌دریغ

3 همه رودهایت بریزم در آب کشم این زمانت به درد و عذاب

4 مگر بشنوی پندهایم روان ازین بحر بیرون روی در زمان

1 سراینده نامه دلگشای چنین گفت از آن گرد رزم‌آزمای

2 که چون از بر نامور پهلوان شبی تیره سوی ختا شد روان

3 یکی هفته می‌رفت زورق در آب به هشتم چو بنمود رخ آفتاب

4 بدو رهنمون گفت کای نامدار رسیدی به نزدیک دریاکنار

1 شه چین چو آن سرکشان را بدید رخش شد از اندوه چون شنبلید

2 بگرداند از کینه و رزم روی دلش گشت از نو دگر مهرجوی

3 برانگیخت بور ابرش تیزگام گرفت از ره ایمنی دست سام

4 ز دیو دژآگه پژوهش گرفت جهان‌پهلوان را نکوهش گرفت

1 چو قلوش نشست از بر بادپا به فرمان فرهنگ رزم‌آزما

2 ز قلوش دگر بر سرایم سخن مر این داوری را درآرم به بن

3 سوی دشت و کهسار شد همچو باد که یابد نشانی ز سالار راد

4 فراوان بگردید و کم یافتش ز بس تشنگی لب به برتافتش

1 به گردش درآمد می ارغوان دلیران زابل همه شادمان

2 وز آن خوشدلی سام با آفرین یکی بزم کرد همچو خلد برین

3 نشسته در آن بزم فرخنده سام به یاد پری‌دخت بگرفته جام

4 تکش خان و فرهنگ و قلواد شیر تمرتاش و قلوش گو شیرگیر

1 زمانی چو بگذشت از آن مهرشان رسیدند در بزم گردنکشان

2 چو سرو سهی قد برافراختند بدان جشن خلوتگهی ساختند

3 شبانگه پریزاد از ناگهان شد از نزد سام و دلیران نهان

4 زمانی چو شد با رخی همچو شید به طرف چمن چو صبا در رسید

1 تمرتاش خواندی ورا به‌روند چو راندی به نخجیر اسب سمند

2 بجستی به مانند تندر ز جای نماندی کزو بگذرد باد پای

3 چو شد شه ز اندیشه‌ها دل نژند درآمد ز در ناگهان به‌روند

4 شهنشاه را دید رخساره زرد ز گشت سپهری دلش پر ز درد

1 تکش خان جنگی شه تاشکن که چون او نبد در جهان رزمزن

2 کجا شاه را بود مهتر پسر وزو بد همه تاشکن سر به سر

3 چون آن داوری دید آهیخت تیغ درآمد به خون ریختن بی‌ دریغ

4 بر لشکر زابل آمد فراز بیفکند ازیشان بسی رزمساز

1 شه چین چو از گفتش آگاه شد بدو روز گفتی که کوتاه شد

2 ز اندوه بر زد به سر هر دو دست همی گفت پشت امیدم شکست

3 همی گفت دستور انده چراست پری دخت خود نزد شاه ختاست

4 همانا نیابد ازو سام کام که او با تمرتاش گردید رام