سام نامه - سراینده نامعلوم منسوب به خواجو خواجوی کرمانی

1 زبان برگشودند کای نامدار عنان دل خویش را گوش دار

2 چرا خویش را در جنون افکنی دل خسته در بحر خون افکنی

3 مده دل به نقشی که باشد خیال که ممکن نباشد به نقش اتصال

4 ترا جادو از ره برون می‌برد به مکرت به دام جنون می‌برد

1 قضا را که قلواد در پیش بود ز موئیدن سام دل ریش بود

2 به نزدیک دریا چو اندر رسید چهل زنگی دیوکردار دید

3 یکی کاروان دید بربسته دست تنانشان به خاک اندر افگنده است

4 یکی زنگی آدمی‌خوار بود که در روز روشن شب تار بود

1 جدا شد ازیشان یل صف پناه برآمد به یک ره خروش از سپاه

2 یکی گرد بر سام همزاد بود که نامش گرانمایه قلواد بود

3 ز یک دایه با یکدگر خورده شیر به میدان به هم کرده آهنگ تیر

4 سراندر پی سام فرخ نهاد به سوی ختا همرهش رو نهاد

1 روان سام برخاست گفتش رواست که فرمان فغفور ما را هواست

2 به چرمه درآمد چو سلطان شرق به ایوان شه روی بنهاد برق

3 که ناگه ز هر سو برآمد خروش ز خوبان چین شهر آمد به جوش

4 ز هر سو شتابان پری پیکری ز هر گوشه تابان قمرمنظری

1 تذروی برون جسته از چنگ زاغ به پرواز شد باز بر طرف باغ

2 گوزنی درافتاده از تیغ کوه شده از کف ژنده پیلی ستوه

3 بدان سایه افکنده پران همای دگر بر سرآورده شد باز جای

4 پریزاده خفته در گلشنی زبون گشته در دست اهریمنی

1 بشد کشته آنجا مکوکال دیو که بد چین و ماچین از آن پرغریو

2 دو صد دیو کردند آنجا نظر مکوکال دیدند بر ره گذر

3 فتاده در آنجا به خون و به خاک تن او ز خنجر شده چاک‌چاک

4 از آن ترس در لحظه بگریختند به دام بلا درنیاویختند

1 وز آن جا به گنجینه دژ کرد روی بر آهنگ جادو شده جنگ‌جوی

2 سر شهریاران کشورگشای که بد سام آن گرد فرخنده رای

3 خروشنده چون ابر بر پشت کوه شده کوه از بیم او بر ستوه

4 چو خورشید درمانی از سندروس زده موج بر گنبد آبنوس

1 چو دید آنکه با دختری خوب روی سخن گفت و پر رشک گردید ازوی

2 ز افسون‌گری سام را در ربود به روی هوا رفت مانند دود

3 بر مرغزاریش آورد باز وز آن پس درآمد به سوز و گداز

4 که ای نامور کام من کن روا ممان تا ز هجران شوم بینوا

1 سراینده دهقان مُوبد نژاد ز سام نریمان چنین کرد یاد

2 که چون ژند جادو چنان کشته شد ورا دولت و بخت برگشته شد

3 یکی دیو بد پر ز شور و غریو کجا نام او بد مکوکال دیو

4 نژند بداختر برادر بد او ز چرخ فلک نیز بدتر بد او

1 برفتند باری چو کبک از دره زدند از حرم خیمه بر پنجره

2 بدیدند بزمی چو خلد برین پر از ماه‌رویان ماچین و چین

3 خروشنده بد سام چون پیل مست برون رفته از دست و ساغر به دست

4 پر مشک بر ارغوان ریخته به موئی دو صد زنگی آویخته