سام نامه - سراینده نامعلوم منسوب به خواجو خواجوی کرمانی

1 به گوشش فرو گفت فرخ سروش که از دست دادی دل و عقل و هوش

2 که گفتت به هر صورتی سر درآر تصور کن از نقش صورت نگار

3 هر آن کو به دل صورت اندیش نیست یقینم که او جای معنیش نیست

4 گذر کن ز دل تا به دلبر رسی ز سر درگذر تا به سرور رسی

1 به ناکام بر پشت جرمه نشست به خون جگر شست از خویش دست

2 به سرو خرامان برآورد خم زده بر فلک ز آتش دل علم

3 رخ آورد در دم سوی نیمروز همی تاخت از صبح تا نیمروز

4 نه راهی بدید و نه رهبر به دست نه دل برقرار و نه دلبر به دست

1 چو خورشید سر بر زد از کوهسار پدید آمد از دور جمعی سوار

2 بدند از پی سام در جست‌وجوی ز هر سو نهاده برین دشت روی

3 چو دیدند مر سام را دردناک فتادند از اسب بر روی خاک

4 که آیا کجائی و حال تو چیست پریشان چرائی و دردت ز کیست

1 زبان برگشودند کای نامدار عنان دل خویش را گوش دار

2 چرا خویش را در جنون افکنی دل خسته در بحر خون افکنی

3 مده دل به نقشی که باشد خیال که ممکن نباشد به نقش اتصال

4 ترا جادو از ره برون می‌برد به مکرت به دام جنون می‌برد

1 چو آگه نه اید از دل ریش من مرانید ازین سان سخن پیش من

2 مرا نقش دیوار دانید و بس که ناید به چشمم کنون نقش کس

3 مه عالم آرا به طلعت نکوست ولی جان ندارد بر نقش دوست

4 دلم را نباشد جز او دلپذیر که از جان گریز است زو ناگزیر

1 جدا شد ازیشان یل صف پناه برآمد به یک ره خروش از سپاه

2 یکی گرد بر سام همزاد بود که نامش گرانمایه قلواد بود

3 ز یک دایه با یکدگر خورده شیر به میدان به هم کرده آهنگ تیر

4 سراندر پی سام فرخ نهاد به سوی ختا همرهش رو نهاد

1 قضا را که قلواد در پیش بود ز موئیدن سام دل ریش بود

2 به نزدیک دریا چو اندر رسید چهل زنگی دیوکردار دید

3 یکی کاروان دید بربسته دست تنانشان به خاک اندر افگنده است

4 یکی زنگی آدمی‌خوار بود که در روز روشن شب تار بود

1 درین گفت سام و سری پُر ز خواب به خواب اندرون دید کز روی آب

2 فریدون فرخ پدیدار گشت بیامد بر سام نیرم گذشت

3 بخندید و گفت ای گرانمایه سام زانده مکن روز خود را چو شام

4 چو تنهائی و خسته بودی به جنگ همان نیز ماندی به زندان تنگ

1 برش رفت و زد بر سرش ناگهان که از وی به یک ره بپرید جان

2 به پا اندر آمد به ناگه سرش خور ماهیان شد همه پیکرش

3 جهان پهلوان چون بپرداخت زو برآمد بر آن زنگیان‌ های و هو

4 سراسر به سام اندر آویختند چو چیره نگشتند بگریختند

1 بگفت و روان کرد از دیده آب گرفت آن کمرگاه جنگی غراب

2 بپوشید خفتان جهان‌پهلوان درافکند بر اسب بر گستوان

3 سوی بیشه شد همچو شیر ژیان پناهید بر داور داوران

4 یکی نعره زد همچو رعد بهار که شد آب از نعره‌اش کوهسار