سام نامه - سراینده نامعلوم منسوب به خواجو خواجوی کرمانی

1 چو دید آنکه با دختری خوب روی سخن گفت و پر رشک گردید ازوی

2 ز افسون‌گری سام را در ربود به روی هوا رفت مانند دود

3 بر مرغزاریش آورد باز وز آن پس درآمد به سوز و گداز

4 که ای نامور کام من کن روا ممان تا ز هجران شوم بینوا

1 بدین سان چو پاسی ز شب درگذشت ز خون دل آتش ز سر درگذشت

2 نظر کرد آزاده قلواد را یلی راستی سرو آزاد را

3 نشسته ندید اندر آن بارگاه برآورده بر چرخ گردنده آه

4 که آیا کجا رفت و حالش چه بود چه پیش آمد و در خیالش چه بود

1 به باغی یکی روز در پای سرو شنیدم چنین داستان از تذرو

2 که با قمری این ساز زد در نوا که عشق پری‌دخت دارم هوا

3 چنین گفت مؤبد مرین داستان که از دختر شاه بلخ آن زمان

4 که سام یل آمد همی در وجود برآورد هر کس به شادی سرود

1 چو خورشید سر بر زد از کوهسار پدید آمد از دور جمعی سوار

2 بدند از پی سام در جست‌وجوی ز هر سو نهاده برین دشت روی

3 چو دیدند مر سام را دردناک فتادند از اسب بر روی خاک

4 که آیا کجائی و حال تو چیست پریشان چرائی و دردت ز کیست

1 کنم ابتدا از خداوند یاد که هر مشکلی را بود او گشاد

2 کنون روی در روی جام آورم یکی قصه از کار سام آورم

3 زبان را چو خلخال زرین کنم سمند سخن سنج را زین کنم

4 کنون پر شگفتی یکی داستان بپیوندم از گفته باستان

1 به گوشش فرو گفت فرخ سروش که از دست دادی دل و عقل و هوش

2 که گفتت به هر صورتی سر درآر تصور کن از نقش صورت نگار

3 هر آن کو به دل صورت اندیش نیست یقینم که او جای معنیش نیست

4 گذر کن ز دل تا به دلبر رسی ز سر درگذر تا به سرور رسی

1 چو آگه نه اید از دل ریش من مرانید ازین سان سخن پیش من

2 مرا نقش دیوار دانید و بس که ناید به چشمم کنون نقش کس

3 مه عالم آرا به طلعت نکوست ولی جان ندارد بر نقش دوست

4 دلم را نباشد جز او دلپذیر که از جان گریز است زو ناگزیر

1 به ناکام بر پشت جرمه نشست به خون جگر شست از خویش دست

2 به سرو خرامان برآورد خم زده بر فلک ز آتش دل علم

3 رخ آورد در دم سوی نیمروز همی تاخت از صبح تا نیمروز

4 نه راهی بدید و نه رهبر به دست نه دل برقرار و نه دلبر به دست

1 درین گفت سام و سری پُر ز خواب به خواب اندرون دید کز روی آب

2 فریدون فرخ پدیدار گشت بیامد بر سام نیرم گذشت

3 بخندید و گفت ای گرانمایه سام زانده مکن روز خود را چو شام

4 چو تنهائی و خسته بودی به جنگ همان نیز ماندی به زندان تنگ

1 ببالید برسان سرو سهی همی تافت زو فر شاهنشهی

2 جهان جوی با فر جمشید بود به کردار تابنده خورشید بود

3 جهان را چو باران به بایستگی روان را چو دانش به شایستگی

4 به سر بر همی گشت گردان سپهر شده رام با آفریدون به مهر