سام نامه - سراینده نامعلوم منسوب به خواجو خواجوی کرمانی

1 چه باید پدر را پسر چون تو بود یکی پندت از من بباید شنود

2 زمانه برین خواجه سالخورد همی دیر ماند تو اندر نبرد

3 بگیر این سر نامور گاه او ترا زیبد اندر جهان جاه او

4 بدین گفته من چو داری وفا جهان را تو باشی یکی پادشاه

1 چو ضحاک برتخت شد شهریار برو سالیان انجمن شد هزار

2 سراسر زمانه بدو گشت باز برآمد برین روزگار دراز

3 نهان گشت آئین فرزانگان پراگنده شد کار دیوانگان

4 هنر خوار شد جادوئی ارجمند نهان راستی آشکار را گزند

1 در ایوان شاهی شب تیره باز به خواب اندرون بود با ارنواز

2 چنان دید کز شاخ شاهنشهان سه جنگی پدید آمد از ناگهان

3 دو مهتر یکی کهتر اندر میان به بالای سرو و به فر کیان

4 کمر بستن و رفتن شاهوار به دست اندرون گرزه گاوسار

1 ببالید برسان سرو سهی همی تافت زو فر شاهنشهی

2 جهان جوی با فر جمشید بود به کردار تابنده خورشید بود

3 جهان را چو باران به بایستگی روان را چو دانش به شایستگی

4 به سر بر همی گشت گردان سپهر شده رام با آفریدون به مهر

1 کنم ابتدا از خداوند یاد که هر مشکلی را بود او گشاد

2 کنون روی در روی جام آورم یکی قصه از کار سام آورم

3 زبان را چو خلخال زرین کنم سمند سخن سنج را زین کنم

4 کنون پر شگفتی یکی داستان بپیوندم از گفته باستان

1 به باغی یکی روز در پای سرو شنیدم چنین داستان از تذرو

2 که با قمری این ساز زد در نوا که عشق پری‌دخت دارم هوا

3 چنین گفت مؤبد مرین داستان که از دختر شاه بلخ آن زمان

4 که سام یل آمد همی در وجود برآورد هر کس به شادی سرود

1 چو سام از فراز سمند سیاه چو بر تیره‌گون شب فروزنده ماه

2 بیفکند جنگی دو شیر ژیان ز گور و ز آهو و ببر بیان

3 قضا را برآمد یکی تیره گرد جوان پهلوان رو سوی گرد کرد

4 یکی گور دید اندر آن پهن دشت که بر طرف نخجیر‌گه برگذشت

1 چنان تا به گاه سپیده براند که مه در رکابش پیاده بماند

2 دم صبح بر جویباری رسید به خرم لب کشت‌زاری رسید

3 همه سبزه دید و گل یاسمن دریده صبا غنچه را پیرهن

4 نسیم بهار و لب جویبار سرچشمه و ناله مرغ زار

1 روان گشته با آن پریچهره ماه تماشاکنان اندر آن بارگاه

2 به ناگه به کاخی رسید از قضا چو بستان جنت خوش و دلگشا

3 نهاده در ایوانش تختی ز زر به کیوان برآورده ایوانش سر

4 ز رفعت فلک مانده حیران او سرآورده بر چرخ ایوان او