مقطعات در دیوان اشعار جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی

1 چند گویی که عیش نیست به کام چند گویی که کار نیست به برگ

2 تا کی اندوه جبه و دستار مرگ ای خواجه غافلی از مرگ

1 ای کریمی که هست گاه کرم دل و دست تو کان و دریابم

2 من گرانی نکرده ام هرگز وز پی نان نبرده ام آبم

3 گر اشارت شود بکمتر چیز مثلا کاه پاره یابم

1 بخدائی که فیض رحمت او کرد از بند حرص آزادم

2 که من از خدمت چو تو مخدوم تا بناکام دور افتادم

3 نه دو دیده بخواب دربستم نه دهن را بخنده بگشادم

1 دوستی گفت صبر کن زیراک صبر کار تو خوب زود کند

2 آب رفته بجوی باز آرد کارها به از آنچه بود کند

3 گفتم ار آب رفته باز آید ماهی مرده را چه سود کند؟

1 اختلاف اهل علم از روی دانش رحمتست زان که کفر از حجت ایشان شدست اندر گُریغ

2 یک مثل گویم درین معنی که روشن گرددت همچو نور از جرم خورشید و چو برق از روی تیغ

3 تیغ کوه و تیغ خورشید آن قوی این روشن است لاجرم خون لعل گردد در میان هر دو تیغ

1 بخاک پای رکن الدین اگر چه مرا پیوسته او بی برگ دارد

2 که عیشی کان نه اندر خدمت اوست بذوق عقل طعم مرگ دارد

1 تا کی ایدل تو درین مزبله دیو زحرص خویشتن را زره عقل و خرد گم بینی

2 برجهانی چه نهی دل که زبس آزونیاز موج آفت را بر چرخ تلاطم بینی

3 چند ازین بیخردان خیره ملامت شنوی چند ازین بیخبران هرزه تظلم بینی

4 زین خسان بی سببی چند مشقت یابی زین خران بی غرضی چند تحکم بینی

1 برای دست تو رای کرم چو سهل آمد چرا ببخت من این سهل ممتنع گردد

2 چو فرصتست غم کار من بخورزان پیش که روزگار برین کار مطلع گردد

1 تا کی غم خان و مان و فرزند چند انده نان و جامه تا چند

2 چندانکه درین جهانی ای شیخ بر خویش گری و بر جهان خند

1 سگ به از مردم سپاهانست بوفاق و وفا و پویه و دم

2 آنچنان مدخلان دون همت همه از عالم مروت گم

3 همه درنده پوستین چون سگ همه مردم گزای چون کژدم

4 زن و فرزندشان و یکجو زر دل و جانشان و یکدرم گندم