کوش‌نامه ایرانشان ابن ابی الخیر

1 سوی پیل دندان رسید آگهی که ماچین و چین زآتبین شد تهی

2 ز دریا به کوه بسیلا رسید کنون با بسیلا که شاید چخید

3 برآشفت و آمد به پیش پدر پدر را چنین گفت کای تاجور

4 ز دشمن نه ایمن بود مرد هوش جز آن گه که گردد تنش خاک پوش

1 همان گه نبیسنده را خواند پیش سخن راند با او ز اندازه بیش

2 به ضحاک فرمود تا نامه کرد سخنها روان از سر خامه کرد

3 که شاه جهان جاودان شاه باد هنر رهبر و بخت همراه باد

4 سرش سبز بادا و گردونش گاه بلند اختر افسر، ستاره سپاه

1 یکی روز، بس کاروانی شگرف ز ماچین گذر کرد بر کوه ژرف

2 سوی آتبین بردشان مرد راه ز بازارگانان بپرسید شاه

3 کز ایدر به ماچین چه راه است و چند چگونه؟ چه نام است شاه بلند؟

4 بر این چارپایان چه دارید بار چه مایه دهد سودتان روزگار

1 چو هور از بر کوه زیور نهاد سپاهی سوی کوهیان سر نهاد

2 زمین آسمانگون ز پولاد تیغ ز گرد سپه بر سر کوه میغ

3 خروش پیاده رسیده به ماه رخِ شید تیره ز خاک سیاه

4 سپه چون سوی کوهپایه رسید از ایرانیان هیچ کس را ندید

1 کنون بازگردم به گفتار کوش ز دهقان دیندار بشنو به هوش

2 چو سالار چین با سپه برگرفت سوی شهر خمدان ره اندر گرفت

3 همه شهرهایی که بر راه بود کز آن شاه و دستورش آگاه بود

4 به کام دل شاه برخاستند سراسر به دیبا بیاراستند

1 بر آن بود سه ماه سالار چین که رفته ست پیش بهک آتبین

2 یکی نامه فرمود نزد بهک ز سر تا به پایان سخن بی نمک

3 که راز تو نزدیک من شده درست که آن بدگهرآتبین پیش توست

4 اگر بنده ای تو به دل شاه را چرا راه دادی تو بدخواه را

1 نهادندش آن پاسخ نامه پیش همی هرچه دیدند بی کمّ و بیش

2 بدو باز گفتند و نامه بخواند ز کینه همی خون به لب برفشاند

3 بفرمود تا کشتی آرند و ساز که سوی بسیلا شود رزمساز

4 فرستاده گفت ای نبرده دلیر مگر گشتی از لشکر خویش سیر

1 همان گه نویسنده را پیش خواند وزاین داستان چند با او براند

2 چو بر پرنیان بر گذر کرد نی یکی مژده را شادی افگند پی

3 که شاه جهان تا جهان شاه باد از او دست بدخواه کوتاه باد

4 کمرگاه او سخت باد و تنش همه ساله پیروز بر دشمنش

1 سر ماه چون ماهِ نو شد پدید همه دامن کوه لشکر کشید

2 بیاورد کوش از یلان شش هزار دلیران و گردان خنجر گزار

3 همی گشت بر کوه تا چون کند که بر آتبین بر شبیخون کند

4 به کابل زناگه به کنده رسید چو دید آن شگفتی دلش برپرید

1 شد از کوه غلتان گران سنگ سنگ از این سان دو روز و دو شب بود جنگ

2 زبر سنگباران و از زیر تیر دل دیو گشت اندر آن رزم پیر

3 سر سرکشان یکسر آغشته شد کمرها ز خون لاله گون گشته شد

4 به سنگی سپاهی همی شد هلاک دل کوش از آن کوه شد دردناک