کوش‌نامه ایرانشان ابن ابی الخیر

1 چو دریا ز کوش و سپه گشت پاک بهک را نماند از کسی ترس و باک

2 به طیهور مژده فرستاد از این که گیتی تهی شد ز دارای چین

3 ز دریا بشد کوش و لشکر بهم روان پر ز تیمار و دل پر ز غم

4 از آن شاد دل گشت طیهور شاه وز او شادتر آتبین با سپاه

1 به پنجم به شهر بسیلا رسید به گیتی کسی چون بسیلا ندید

2 درازا دو فرسنگ و پهنا همین پر از باغ و باغش پر از یاسمین

3 نشستنگه شاه طیهور بود نه شهری، بهشتی پر از حور بود

4 همه کویها آب و جوی روان لب جو پر آزاد سرو روان

1 از ایرانیان کودکی نیکدل که خورشید گشتی ز رویش خجل

2 که با کودکان دگر، آتبین ببخشیده بُد کوش را پیش از این

3 از آن کودکی بود پیشش بپای شنید آن همه بند و نیرنگ و رای

4 چنان دشمنی بر دلش کرد جوش که یکسر رمید از دلش مهرِ کوش

1 همان شب یکی بزمگه ساخت کوش برآمد خروشیدن نای و نوش

2 به روی پسر جام می کرد یاد به دیدار و رویش همی گشت شاد

3 اگر چند فرزند را روی زشت به چشم پدر روی او چون بهشت

4 چو سرمست گشتند گُردان ز می به فرزند گفت ای گو نیک پی

1 گریزان شد از بیم جان زی سپاه همی تاخت او تا برِ اسب شاه

2 سپاهش دگر باره بشتافتند مر او را چنان خسته دریافتند

3 بر اسبش نشاندند بردند تیز چنان لشکری زآتبین در گریز

4 ببستند پس خستگیهاش سخت بدو هر کسی گفت کای نیکبخت

1 گذشت آن شب و بامداد پگاه یکی بزمگاهی بیاراست شاه

2 فرستاد، شاه آتبین را بخواند بر آن تخت زر پیکرش برنشاند

3 بزرگان ایران و طیهوریان ببستند در پیش ایشان میان

4 دو فرزند شاه ایستاد بپای به زرّین کلاه و به چینی قبای

1 به گوش آگهی شد که خاور خدای که شد شاه خاور به دیگر سرای

2 رمه بی شبان ماند و تختش تهی تو را گشت دیهیم شاهنشهی

3 ز دشمن بترسید و بربست رخت سپه را همی راند تا پیش تخت

4 به تاج پدر بر پراگند خاک ز سوگش همی جامه را کرد چاک

1 ز دریا چو بر خشک شد شهریار سراسر سپه دید دریا کنار

2 دو فرزند طیهور با آن سپاه پیاده شد و آفرین با سپاه

3 گرفتند مر یکدگر را کنار نشستند بر باره ی راهوار

4 چو شه را ز دربند بگذاشتند ز شادی همه نعره برداشتند

1 بفرمود تا پیشش آمد دبیر جوانی خردپرور تیزویر

2 یکی پاسخ نامه فرمود شاه به نام خداوند خورشید و ماه

3 شب تیره از ماه روشن کند زمین را ز خورشید جوشن کند

4 بهار آرد از مغز سرما برون جهانی بیاراید از کاف و نون

1 به چین اندرون کوش سر برفراخت همه کارها را به آیین بساخت

2 یکی نیکدل بود با نام و کام که نوشانِ به مرد بودیش نام

3 ز به مرد دستور کوش مهین نیامد پسر داشتی جز همین

4 چو هر دو پدر را جهان دور کرد پسر مر پسر را به دستور کرد