کوش‌نامه ایرانشان ابن ابی الخیر

1 بدو گفت کوش ای سبک مایه مرد به گرد در پادشاهی مگرد

2 تو تا من نبودم چو روباه لنگ نبودت شب و روز جایی درنگ

3 همه روز با بیم بگذاشتی شب از جای دوشینه برداشتی

4 نبودت خورش سال و مه جز شکار خور و خواب در بیشه و کوهسار

1 چو ده روز بگذشت طیهور شاه به پرسش سوی آتبین شد ز گاه

2 به دیدار او آتبین گشت شاد نشستند و کردند هرگونه یاد

3 وز آن روزگاران که اندر گذشت بگفت آتبین این همه سرگذشت

4 دژم گشت طیهور از گفت شاه همی تنگدل شد در آن جایگاه

1 بدانست طیهور کآن شیر دل شد از کار نخچیر توران خجل

2 بدو گفت کای شاه باهوش و سنگ نگر تا نداری دل خویش تنگ

3 که امروز بگذشت از تو شکار به چنگ تو آید دگر روزگار

4 نه کیدی ز تو دور سستی رسک که نخچیر دارد از او تا درنگ

1 نبشته به طیهور کز راه داد یکی پند من کرد بایدْت یاد

2 به گیتی نداری جز آن کوه جای نه بر همسر شاه گیتی خدای

3 فزونتر مکش پای خویش از گلیم که باشد ز سرمات یکباره بیم

4 سیه مار را چون سرآید زمان یکی سوی راه آردش بی گمان

1 یکی روز به مرد دستور گفت که با جان شاه آفرین باد جفت

2 بدین جای بی کار بودن چه سود که بود آن که با کوه رزم آزمود

3 گر از بیم، دشمن نیاید به زیر تو را دل نیاید از این بیشه سیر

4 ز دشمن زمین کردی امروز پاک بر آن کوه گردد ز سرما هلاک

1 بدو آتبین گفت دادی تو داد از این بیش گفتار دیگر مباد

2 سپه باز گردان تو ایدر بپای که با تو بکوشم به زور خدای

3 بفرمود تا بازپس شد سپاه سوی لشکر خویشتن رفت شاه

4 بپوشید خفتان و ساز نبرد دل لشکر از رنج او شد بدرد

1 بدو آتبین گفت کای تند مرد زبان تو مغز مرا بنده کرد

2 بدان گه که بابت بیفگند خوار به بیشه درون زار و بیچاره وار

3 اگر من تو را اندر آن تیره خاک رها کردمی، گشته بودی هلاک

4 نه امروز بودی تو او را پسر نه باب تو را نیز نام پدر

1 وز آن روی چون کوش با آن سپاه ز دریا گذر کرد و آمد به راه

2 ز کشتی به خشکی کشیدند رخت همه راهها باز بگرفت سخت

3 نوندی فرستاد نزد پدر که ما را ز گردون چه آمد به سر

4 از آن سان در آورده بودم به تنگ که سرتاسر آرم جزیره به چنگ

1 بدو گفت کای دیو چهره به رنگ نداری مگر داستان نهنگ؟

2 نهنگی ز دریا بیفتاد و رفت مر او را یکی ساروان برگرفت

3 ز سرما شده خشک و بسته دو لب گذشته بر او ماه دی، روز و شب

4 بر اشتر نهاد و بپوشید گرم خورش داد و گفتارها گفت نرم

1 چو کشتی روان شد، سپه برکشید سوی مرز چین لشکر اندر کشید

2 بفرمود تا پیشرو با سپاه همی رفت یک منزل از پیش شاه

3 کسی کاو نیاورد فرمان بجای سر بخت او اندر آمد ز پای

4 از آن شهر و کشور برآورد خاک به تاراج داد آن بر و بوم پاک