کوش‌نامه ایرانشان ابن ابی الخیر

1 چو از کارش آگاه شد آتبین بفرمود تا برنهادند زین

2 به اسب اندر آمد برآمد ز جای شمالی شد از زیر او بادپای

3 چو نزدیک کوش آمد آواز داد که ای بدکنش بدرگ دیوزاد

4 چه بودت بهانه چه بر من نهی کز این سان همی سر به دشمن نهی

1 چو مهر از سر کوه بنمود چهر نهان گشت ماه از درخشنده مهر

2 بزرگان و دستور را پیش خواند وزاین در فراوان سخنها براند

3 که کاری شگفت آمدستم به روی از آن پیل دندان وارونه خوی

4 بدانید کآن سال کز چین سپاه سوی پیلگوشان کشیدم به راه

1 وز آن سوی رود از پس کارزار فرستاده بود آتبین ده سوار

2 نشانده همه بر درخت بلند که ناگه ز دشمن نیاید گزند

3 یکایک چو دیدند ناگه سپاه سوی آتبین بر گرفتند راه

4 که روی هوا سرخ و زرد و بنفش ز تابیدن رنگهای درفش

1 دل مرد دستور از او گشت شاد برون آمد او، سر سوی ره نهاد

2 چنان لشکری برد با خود گزین که خسته شد از نعل اسبان زمین

3 برآمد به جای نشان با سپاه عنان را بپیچید و برتافت راه

4 سپه را به کوه اندرون جای کرد یکی شمع بر نیزه بر پای کرد

1 سرِ داستان آفرینِ خدای که او کرد گردونِ بپای

2 جهان کرد روشن به خورشید و ماه برآور روز از شبان سیاه

3 به شش روز از این سان جهان آفرید به سنگ اندر آتش نهان آفرید

4 بهار آفرید از پس ماه دی شکر شد به فرمانش پیدا ز نی

1 وز آن روی لشکر چو آمد به چین یکایک نهادند سر بر زمین

2 که شاها ز دوزخ یکی دیو رست بیامد همه سروران را بکشت

3 هر آن کس که از ما مر او را بدید دلش بی گمان ز تن برپرید

4 که رویش یکی هول بُد جانگزای ز بیمش همی سست شد دست و پای

1 چو شاه آتبین را چنان دید کوش برآورد مانند تندر خروش

2 کمان داشت و ده چوبه تیر خدنگ نبودش سلیحی جز این خود به چنگ

3 بدان دَه بیفگند دَه نامدار ز چینی دلیران خنجرگزار

4 غمی شد ز ترکش چو تیرش نماند ز لشکر یکی خیره سر را بخواند

1 سخنهای شیرین و امید بخت جوان را یکایک فرو بست سخت

2 به دستور شاه آن زمان گفت کوش که بر من کنون راز خسرو مپوش

3 نباشم من ایمن ز پاداش شاه که بر دست من شد برادر تباه

4 بترسم کز آن کُشته یاد آیدش روان من از خشم باد آیدش

1 وز آن جایگه جم سپه برگرفت بتندی سوی رزم مهراج رفت

2 هر آن گه که وارون شود بخت مرد به چاره که نیکو تواندش کرد

3 به زندان ضحاک پنجاه سال بماند آن گزین خسرو بی همال

4 به فرجام بنگر که دژخیم کرد مر او را به ارّه به دو نیم کرد

1 سکندر دو تن پیش کرد از گروه بشد تا رسید او به نزدیک کوه

2 بیابان و کوه اندر او بود و رود بفرمود تا لشکر آمد فرود

3 چو بر دامن کوه انبوه شد خود و چند تن بر سر کوه شد

4 یکی جای دید از درِ خسروان درخت برومند و آب روان