کوش‌نامه ایرانشان ابن ابی الخیر

1 دل پیل دندان ز غم یافت درد به ضحّاک جادو سبک نامه کرد

2 که بگریخت آن بدنژاد آتبین ز کوه بسیلا، نه از راه چین

3 به راهی که بر قاف دارد گذر به بلغار و سقلاب رفت او به در

4 یکی دخت طیهور با خود ببرد که خورشید را رنگ تیره شمرد

1 کنون بازگردم به گفتار کوش که هوش آید از پیل دندان به جوش

2 جهاندیده گوید که چون آتبین برفت از بسیلا به ایران زمین

3 نه کوش آگهی داشت نه آن سپاه که او داشتی راه دریا نگاه

4 چنین بود و این سال ده بر گذشت ز چین یک تن اندر بسیلا نگشت

1 به دریا سوی مرز ماچین شتافت کرا از جزیره بدان مرز یافت

2 ز هرگونه ای دادشان برگ و ساز به سوی جزیره فرستاد باز

3 سه سال اندر آن مرز ماچین و چین بر و بار برداشت پاک از زمین

4 ز تخم بهک هرکه را یافت نیز همه مهتری داد و هرگونه چیز

1 وزآن روی طیهور با آن سپاه برآن سان برابر نشسته سه ماه

2 همه شهرها سخت کرد استوار به کنده در افگندشان رودبار

3 شد انبار خانه بسیلا چنان که در شهر شد تنگ جای زنان

4 کسی را که بی کار و درویش بود وگر خوردش از کوشش خویش بود

1 شکیبا همی بود تا چند گاه چو ایمن شد از بابِ خود دخت شاه

2 به کنیاش بر مهربان گشت سخت که با کوش بودش همیشه نشست

3 جوانی دلارای چون نوبهار نژادش نه از چین که از قندهار

4 بخواندش نهانی و با او بساخت فزون از سه سال او همی مهر باخت

1 وز آن جایگه لشکر اندر کشید چو از دور شهر بسیلا بدید

2 به گردون رسیده یکی باره بود تو گفتی که سنگی به یک پاره بود

3 سر برجش ایمن ز زخم کمند ز پرواز تیرش سرف بی گزند

4 سوی کنگره ش نارسیده عقاب سر باره اش ناپسوده سحاب

1 بپژمرد کنعان که آن را بدید که از تاب او ماهچهره کشید

2 بلرزید بر جای چون بید شد ز کوش بداندیش نومید شد

3 شب تیره گون با سواری هزار گریزان بشد تا درِ شهریار

4 چو نزدیک بیت المقدس رسید خبر زو به ضحّاک جادو رسید

1 به بر چون برافگند گردون گره به بر درکشیدند گردان زره

2 سوی دسته ی تیغ بردند دست سر هر ده از تن بریدند پست

3 بسی خار و خاشاک برتوختند بلند آتشی را برافروختند

4 فروغ از سر کوه پرتاپ شد همی روی دریا چو زر آب شد

1 بترسید طیهور و نومید شد شب و روز لرزنده چون بید شد

2 سگالش همی کرد با مهتران که او را دهد گنج و هم دختران

3 چو نومید شد مردم از روزگار ببخشایدش بی گمان کردگار

4 همی تا ببندی میان را کمر زمانه بگردد به رنگی دگر

1 چو آگاه شد کآتبین شد درست به طیهور پرداخت و بر چاره جست

2 یکی نامه فرمود با مهر و داد نخست از همه نام خود کرد یاد

3 ز دارای خاور شه شیرگیر به شاه بسیلا هشومند پیر

4 بدان ای سرافراز شاه دلیر که من گشتم از رزم و پر خاش سیر