کوش‌نامه ایرانشان ابن ابی الخیر

1 ز فرزند چون خسته دل گشت باز سوی کوه شد سلکت سرافراز

2 گرامی همی داشت او را سه سال چو شد هفت ساله برافراخت یال

3 مر او را به دستور دانا سپرد که در دانش او بود با دستبرد

4 نبشتن بیاموخت و خواندن نخست همی هر زمان دانشی باز جست

1 همی راند تا کوه شد بر دو شاخ برآمد به خشکی و جای فراخ

2 چو شهر و زمین دید و دشت آتبین نهاد آن سر تا جور بر زمین

3 به رخساره خاک سیه را پسود بسی پیش یزدان نیایش نمود

4 همی گفت کای برتر از آفتاب تویی آفریننده ی خاک و آب

1 چو از پرده بنمود رخسار هور ستاره نهان گشت بی جنگ و شور

2 یکی انجمن کرد سلکت ز کوه بزرگان ایران و دانش پژوه

3 فرستاد و دستور خود را بخواند در آن مایه ور پیشگاهش نشاند

4 یکی پیر روشندل جانفزای زمانه در آورده او را ز پای

1 به دستور فرمود تا کرد ساز در گنجهای کهن کرد باز

2 بیاراست کارش چنانچون سزید کس آن ساز و آن شادکامی ندید

3 همان آتبین گنجها برگشاد سه هفته همی ساز و مهمان نهاد

4 فرستاد چندان گهر نزد شاه کز آن خیره گشتند شاه و سپاه

1 چو روز آمد از ماه اردیبهشت جهان شد ز لاله بسان بهشت

2 بنالید بر شاخ گل عندلیب چو مرد مسیحا ز پیش صلیب

3 شده باغ طیهور طاووس رنگ بهم در شده خیرزان و خدنگ

4 بسان دو عاشق رسیده بهم ز رنج جدایی کشیده ستم

1 یکی روز بیرون شد از پیشگاه خروش آمد از مرد فریاد خواه

2 برانگیخت شبرنگ تا خود چه بود بدان جایگه شد که زاری شنود

3 دو تن دید شوری برانگیخته به مردی جوان اندر آویخته

4 جوان را بپرسید تا از گناه چه کرده ست تا گشت فریاد خواه

1 به پیش فرارنگ شد در زمان دلش کرد از این داستان شادمان

2 شب آمد ببودند با یکدگر بکِشتند تخمی که شادیش بر

3 ز خسرو فرارنگ برداشت بار چو آگاه شد، شاد شد شهریار

4 شب و روز تنهاش نگذاشتی چو جانش گرامی همی داشتی

1 چنین آمد از کوش نامه پدید که نوشانِ دستور را برکشید

2 یکی دختر او نگارین به نام به چهره چو ماه و به بالا تمام

3 همه رشک خورشید دیدار اوی خرد در خور خوب رخسار اوی

4 زمین تا بگسترد جان آفرین نان روی پیدا نشد در زمین

1 بیاراست لشکر دگر روز کوش به زیر آمد از کوه و برشد خروش

2 به لشکرگه اندر سپه را ندید از آن شادمانی دلش برپرید

3 همی گفت دشمن گریزان ز پیش چنان است چون مرده از دست خویش

4 به لشکرگه شاه طیهور شد فرود آمد و رنج از او دور شد

1 یکی روز از بیشه شاه آتبین بیامد به در با دلیران کین

2 ز ناگه بدو لشکری بازخورد برآمد ز لشکر ده و دار و برد

3 بکردند رزمی چنانچون سزید بسی کشته آمد ز هر سو پدید

4 فراوان بکوشید و مردی نمود چو آمد زمانه، ز مردی چه سود؟