کوش‌نامه ایرانشان ابن ابی الخیر

1 چو شد روی گیتی به رنگ زریر ز رخساره ی خور فرو شست قیر

2 نویسنده را پیش خواند و نشاند بفرمود تا پاسخ نامه راند

3 چنین گفت کای نیک فرزند من گرامیتر از هرچه پیوند من

4 نبشته رسید و مرا شد درست که نیروی بدخواه گشت از تو سست

1 چو انبوه شد رزم و دید آتبین کجا چیره گشتند گردان چین

2 بزد ران و شبرنگ را تیز کرد ز خون گریزنده پرهیز کرد

3 گروهی دلیران پس پشت او درفشان یکی تیغ بر دست او

4 بهم برفگند آن سپه را چنان که نشناخت دشمن رکاب از عنان

1 به سرمستی اندر فرع را چه گفت که بگشای بر من تو راز از نهفت

2 چه چاره سگالم چه رنگ آورم که آن نوش لب را بچنگ آورم

3 اگر من فرارنگ را در کنار برآرم، شوم در جهان شهریار

4 فرع گفت کای شاه آزاده خوی تو نام فرارنگ با کس مگوی

1 وز آن روی چون آتبین بازگشت بسیلا ز شادی پر آواز گشت

2 همی کرد و بازار برخاستند بسیلا به دیبا بیاراستند

3 همی تا به نزدیک دربند تفت جهاندیده طیهور و لشکر برفت

4 به بر درگرفت آتبین را به مهر بدو گفت کای شاه فرخنده چهر

1 ز دشمن چو ایمن شد و کام یافت شب و روز آرام و شادی بیافت

2 همه ساله با دل پرستان خویش در ایوان و باغ و گلستان خویش

3 به پیشش سرود و می و نای بود که گردون به کامش دلارای بود

4 ز شاهان توران و مکران و روم ز هند و ز خاور ز هر مرز و بوم

1 شنیدم که ضحّاک چندان بخورد که آمد سر هر دو کتفش به درد

2 همی درد خرچنگ خواندش پزشک یکی سرد بیماری سرد و خشک

3 به دانش چونامش به تازی کنی به تازی اگر سرفرازی کنی

4 ................................ ................................

1 ز ماچین سر ماه نامه رسید سوی آتبین، کاین شگفتی که دید!

2 به خمدان چرا کرد، باید درنگ چو دانی که نتوان گشادن به جنگ

3 از آن شهر یکباره دیده بخواب نگه کن سوی شهر دیگر شتاب

4 که چین با سپاه است و با ساز و گنج به خمدان چرا برد بایدت رنج

1 سر سال نو هرمز فروردین در اختر نگه کرد شاه آتبین

2 ز رازش چنان آگهی داد شاه که گفتی به فرمان او بود ماه

3 چنان کامگاری به کار سپهر که گفتی مر او را نموده ست چهر

4 شمارش چنان بود و رازش نهفت که نابوده، مر بودنی باز گفت

1 نویسنده را نامه فرمود و گفت که با نیکمردان هنر باد جفت

2 بدین نامه، شاها تو رامش پذیر که بر ما دگر گشت گردون پیر

3 فگنده همه دشت پر دشمن است لب ژرف دریا سر بی تن است

4 یکی حمله آورد سالارِ کوش که از نامداران رمانید هوش

1 چو لشکر برفت و برآراست کار سه ماهش درنگ آمد و روزگار

2 درِ گنجهای پدر برگشاد دلش گشت از آن مایه ور گنج شاد

3 برون کرد چیزی که بایسته تر به نزدیک ضحّاک شایسته تر

4 ز پیروزه پانصد، دو سیصد بلخش که بود از فروغش شب تیره رخش