عیبِ رندان مَکُن ای زاهدِ پاکیزه سرشت از حافظ غزل 80
1. عیبِ رندان مَکُن ای زاهدِ پاکیزه سرشت
که گناهِ دگران بر تو نخواهند نوشت
صبحدم مرغِ چمن با گلِ نوخاسته گفت از حافظ غزل 81
1. صبحدم مرغِ چمن با گلِ نوخاسته گفت
ناز کم کن که در این باغ، بسی چون تو شکفت
آن تُرک پری چهره که دوش از بَرِ ما رفت از حافظ غزل 82
1. آن تُرک پری چهره که دوش از بَرِ ما رفت
آیا چه خطا دید که از راهِ خطا رفت؟
گر ز دستِ زلفِ مُشکینت خطایی رفت رفت از حافظ غزل 83
1. گر ز دستِ زلفِ مُشکینت خطایی رفت رفت
ور ز هندویِ شما بر ما جفایی رفت رفت
ساقی بیار باده که ماهِ صیام رفت از حافظ غزل 84
1. ساقی بیار باده که ماهِ صیام رفت
دَردِه قدح که موسمِ ناموس و نام رفت
شربتی از لبِ لعلش نچشیدیم و بِرَفت از حافظ غزل 85
1. شربتی از لبِ لعلش نچشیدیم و بِرَفت
رویِ مَه پیکرِ او سیر ندیدیم و برفت
ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت از حافظ غزل 86
1. ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت
کارِ چراغ خلوتیان باز درگرفت
حُسنت به اتفاقِ مَلاحت جهان گرفت از حافظ غزل 87
1. حُسنت به اتفاقِ مَلاحت جهان گرفت
آری به اتفاق، جهان می‌توان گرفت
شنیده‌ام سخنی خوش که پیرِ کنعان گفت از حافظ غزل 88
1. شنیده‌ام سخنی خوش که پیرِ کنعان گفت
فِراق یار نه آن می‌کند که بتوان گفت
یا رب سببی ساز که یارم به سلامت از حافظ غزل 89
1. یا رب سببی ساز که یارم به سلامت
بازآید و بِرهانَدَم از بندِ مَلامت
ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت از حافظ غزل 90
1. ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت
بنگر که از کجا به کجا می‌فرستمت