عیبِ رندان مَکُن ای زاهدِ از حافظ شیرازی غزل 80
1. عیبِ رندان مَکُن ای زاهدِ پاکیزه سرشت
که گناهِ دگران بر تو نخواهند نوشت
صبحدم مرغِ چمن با گلِ نوخاسته از حافظ شیرازی غزل 81
1. صبحدم مرغِ چمن با گلِ نوخاسته گفت
ناز کم کن که در این باغ، بسی چون تو شکفت
آن تُرک پری چهره که دوش از از حافظ شیرازی غزل 82
1. آن تُرک پری چهره که دوش از بَرِ ما رفت
آیا چه خطا دید که از راهِ خطا رفت؟
گر ز دستِ زلفِ مُشکینت خطایی از حافظ شیرازی غزل 83
1. گر ز دستِ زلفِ مُشکینت خطایی رفت رفت
ور ز هندویِ شما بر ما جفایی رفت رفت
ساقی بیار باده که ماهِ صیام از حافظ شیرازی غزل 84
1. ساقی بیار باده که ماهِ صیام رفت
دَردِه قدح که موسمِ ناموس و نام رفت
شربتی از لبِ لعلش نچشیدیم از حافظ شیرازی غزل 85
1. شربتی از لبِ لعلش نچشیدیم و بِرَفت
رویِ مَه پیکرِ او سیر ندیدیم و برفت
ساقی بیا که یار ز رخ پرده از حافظ شیرازی غزل 86
1. ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت
کارِ چراغ خلوتیان باز درگرفت
حُسنت به اتفاقِ مَلاحت از حافظ شیرازی غزل 87
1. حُسنت به اتفاقِ مَلاحت جهان گرفت
آری به اتفاق، جهان می‌توان گرفت
شنیده‌ام سخنی خوش که پیرِ از حافظ شیرازی غزل 88
1. شنیده‌ام سخنی خوش که پیرِ کنعان گفت
فِراق یار نه آن می‌کند که بتوان گفت
یا رب سببی ساز که یارم به از حافظ شیرازی غزل 89
1. یا رب سببی ساز که یارم به سلامت
بازآید و بِرهانَدَم از بندِ مَلامت
ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت از حافظ شیرازی غزل 90
1. ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت
بنگر که از کجا به کجا می‌فرستمت