روز وصلِ دوستداران یاد باد از حافظ غزل 103
1. روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
جمالت آفتابِ هر نظر باد از حافظ غزل 104
1. جمالت آفتابِ هر نظر باد
ز خوبی رویِ خوبت خوبتر باد
صوفی ار باده به اندازه خورَد نوشش باد از حافظ غزل 105
1. صوفی ار باده به اندازه خورَد نوشش باد
ور نه اندیشهٔ این کار فراموشش باد
تَنَت به نازِ طبیبان نیازمند مباد از حافظ غزل 106
1. تَنَت به نازِ طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزردهٔ گزند مباد
حُسن تو همیشه در فزون باد از حافظ غزل 107
1. حُسن تو همیشه در فزون باد
رویت همه ساله لاله گون باد
خسروا گویِ فلک در خَمِ چوگان تو باد از حافظ غزل 108
1. خسروا گویِ فلک در خَمِ چوگان تو باد
ساحتِ کون و مکان عرصهٔ میدانِ تو باد
دیر است که دلدار پیامی نفرستاد از حافظ غزل 109
1. دیر است که دلدار پیامی نفرستاد
ننوشت سلامی و کلامی نفرستاد
پیرانه سَرَم عشقِ جوانی به سر افتاد از حافظ غزل 110
1. پیرانه سَرَم عشقِ جوانی به سر افتاد
وان راز که در دل بِنَهفتم به درافتاد
عکسِ رویِ تو چو در آینهٔ جام افتاد از حافظ غزل 111
1. عکسِ رویِ تو چو در آینهٔ جام افتاد
عارف از خندهٔ مِی در طمعِ خام افتاد
آن که رخسارِ تو را رنگِ گل و نسرین داد از حافظ غزل 112
1. آن که رخسارِ تو را رنگِ گل و نسرین داد
صبر و آرام توانَد به منِ مسکین داد
بنفشه دوش به گل گفت و خوشِ نشانی داد از حافظ غزل 113
1. بنفشه دوش به گل گفت و خوشِ نشانی داد
که تابِ من به جهان، طُرِّهٔ فلانی داد