شاهد آن نیست که موییّ و میانی دارد از حافظ غزل 125
1. شاهد آن نیست که موییّ و میانی دارد
بندهٔ طلعتِ آن باش که آنی دارد
جانْ بی جمالِ جانان میلِ جهان ندارد از حافظ غزل 126
1. جانْ بی جمالِ جانان میلِ جهان ندارد
هر کس که این ندارد حقّا که آن ندارد
روشنیِ طلعتِ تو ماه ندارد از حافظ غزل 127
1. روشنیِ طلعتِ تو ماه ندارد
پیشِ تو گُل، رونقِ گیاه ندارد
نیست در شهر نگاری که دلِ ما بِبَرَد از حافظ غزل 128
1. نیست در شهر نگاری که دلِ ما بِبَرَد
بختم ار یار شود رختم از این جا ببرد
اگر نه باده غمِ دل ز یادِ ما بِبَرَد از حافظ غزل 129
1. اگر نه باده غمِ دل ز یادِ ما بِبَرَد
نهیبِ حادثه بنیادِ ما ز جا بِبَرَد
سحر بلبل حکایت با صبا کرد از حافظ غزل 130
1. سحر بلبل حکایت با صبا کرد
که عشقِ رویِ گل با ما چه‌ها کرد
بیا که تُرکِ فلک خوانِ روزه غارت کرد از حافظ غزل 131
1. بیا که تُرکِ فلک خوانِ روزه غارت کرد
هلالِ عید به دورِ قدح اشارت کرد
به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد از حافظ غزل 132
1. به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
صوفی نهاد دام و سَرِ حُقِّه، باز کرد از حافظ غزل 133
1. صوفی نهاد دام و سَرِ حُقِّه، باز کرد
بنیادِ مکر با فلکِ حُقِّه‌باز کرد
بلبلی خونِ دلی خورد و گلی حاصل کرد از حافظ غزل 134
1. بلبلی خونِ دلی خورد و گلی حاصل کرد
بادِ غیرت به صدش خار پریشان دل کرد
چو باد، عزمِ سرِ کویِ یار خواهم کرد از حافظ غزل 135
1. چو باد، عزمِ سرِ کویِ یار خواهم کرد
نفس به بویِ خوشش مُشکبار خواهم کرد