شاهد آن نیست که موییّ و از حافظ شیرازی غزل 125
1. شاهد آن نیست که موییّ و میانی دارد
بندهٔ طلعتِ آن باش که آنی دارد
...
جانْ بی جمالِ جانان میلِ از حافظ شیرازی غزل 126
1. جانْ بی جمالِ جانان میلِ جهان ندارد
هر کس که این ندارد حقّا که آن ندارد
...
روشنیِ طلعتِ تو ماه ندارد از حافظ شیرازی غزل 127
1. روشنیِ طلعتِ تو ماه ندارد
پیشِ تو گُل، رونقِ گیاه ندارد
...
نیست در شهر نگاری که دلِ از حافظ شیرازی غزل 128
1. نیست در شهر نگاری که دلِ ما بِبَرَد
بختم ار یار شود رختم از این جا ببرد
...
اگر نه باده غمِ دل ز یادِ از حافظ شیرازی غزل 129
1. اگر نه باده غمِ دل ز یادِ ما بِبَرَد
نهیبِ حادثه بنیادِ ما ز جا بِبَرَد
...
سحر بلبل حکایت با صبا کرد از حافظ شیرازی غزل 130
1. سحر بلبل حکایت با صبا کرد
که عشقِ رویِ گل با ما چه‌ها کرد
...
بیا که تُرکِ فلک خوانِ از حافظ شیرازی غزل 131
1. بیا که تُرکِ فلک خوانِ روزه غارت کرد
هلالِ عید به دورِ قدح اشارت کرد
...
به آبِ روشنِ می عارفی طهارت از حافظ شیرازی غزل 132
1. به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
...
صوفی نهاد دام و سَرِ حُقِّه، از حافظ شیرازی غزل 133
1. صوفی نهاد دام و سَرِ حُقِّه، باز کرد
بنیادِ مکر با فلکِ حُقِّه‌باز کرد
...
بلبلی خونِ دلی خورد و گلی از حافظ شیرازی غزل 134
1. بلبلی خونِ دلی خورد و گلی حاصل کرد
بادِ غیرت به صدش خار پریشان دل کرد
...
چو باد، عزمِ سرِ کویِ یار از حافظ شیرازی غزل 135
1. چو باد، عزمِ سرِ کویِ یار خواهم کرد
نفس به بویِ خوشش مُشکبار خواهم کرد
...