همایِ اوجِ سعادت به دامِ ما افتد از حافظ غزل 114
1. همایِ اوجِ سعادت به دامِ ما افتد
اگر تو را گذری بر مُقام ما افتد
درختِ دوستی بنشان که کامِ دل به بار آرد از حافظ غزل 115
1. درختِ دوستی بنشان که کامِ دل به بار آرد
نهالِ دشمنی بَرکَن که رنج بی‌شمار آرد
کسی که حُسن و خَطِ دوست در نظر دارد از حافظ غزل 116
1. کسی که حُسن و خَطِ دوست در نظر دارد
محقق است که او حاصلِ بصر دارد
دل ما به دور رویت ز چمن فَراغ دارد از حافظ غزل 117
1. دل ما به دور رویت ز چمن فَراغ دارد
که چو سرو پایبند است و چو لاله داغ دارد
آن کس که به دست، جام دارد از حافظ غزل 118
1. آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
دلی که غیب نمای است و جامِ جم دارد از حافظ غزل 119
1. دلی که غیب نمای است و جامِ جم دارد
ز خاتمی که دمی گم شود، چه غم دارد
بتی دارم که گِرد گل ز سُنبل سایه‌بان دارد از حافظ غزل 120
1. بتی دارم که گِرد گل ز سُنبل سایه‌بان دارد
بهارِ عارضش خطّی به خونِ ارغوان دارد
هر آن کو خاطرِ مجموع و یارِ نازنین دارد از حافظ غزل 121
1. هر آن کو خاطرِ مجموع و یارِ نازنین دارد
سعادت همدم او گشت و دولتْ همنشین دارد
هر آن که جانبِ اهلِ خدا نگه دارد از حافظ غزل 122
1. هر آن که جانبِ اهلِ خدا نگه دارد
خُداش در همه حال از بلا نگه دارد
مطربِ عشق عجب ساز و نوایی دارد از حافظ غزل 123
1. مطربِ عشق عجب ساز و نوایی دارد
نقشِ هر نغمه که زد راه به جایی دارد
آن که از سُنبُلِ او، غالیه تابی دارد از حافظ غزل 124
1. آن که از سُنبُلِ او، غالیه تابی دارد
باز با دلشدگان ناز و عِتابی دارد