همایِ اوجِ سعادت به دامِ از حافظ شیرازی غزل 114
1. همایِ اوجِ سعادت به دامِ ما افتد
اگر تو را گذری بر مُقام ما افتد
...
درختِ دوستی بنشان که کامِ از حافظ شیرازی غزل 115
1. درختِ دوستی بنشان که کامِ دل به بار آرد
نهالِ دشمنی بَرکَن که رنج بی‌شمار آرد
...
کسی که حُسن و خَطِ دوست از حافظ شیرازی غزل 116
1. کسی که حُسن و خَطِ دوست در نظر دارد
محقق است که او حاصلِ بصر دارد
...
دل ما به دور رویت ز چمن فَراغ از حافظ شیرازی غزل 117
1. دل ما به دور رویت ز چمن فَراغ دارد
که چو سرو پایبند است و چو لاله داغ دارد
...
آن کس که به دست، جام دارد از حافظ شیرازی غزل 118
1. آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
...
دلی که غیب نمای است و جامِ از حافظ شیرازی غزل 119
1. دلی که غیب نمای است و جامِ جم دارد
ز خاتمی که دمی گم شود، چه غم دارد
...
بتی دارم که گِرد گل ز سُنبل از حافظ شیرازی غزل 120
1. بتی دارم که گِرد گل ز سُنبل سایه‌بان دارد
بهارِ عارضش خطّی به خونِ ارغوان دارد
...
هر آن کو خاطرِ مجموع و یارِ از حافظ شیرازی غزل 121
1. هر آن کو خاطرِ مجموع و یارِ نازنین دارد
سعادت همدم او گشت و دولتْ همنشین دارد
...
هر آن که جانبِ اهلِ خدا از حافظ شیرازی غزل 122
1. هر آن که جانبِ اهلِ خدا نگه دارد
خُداش در همه حال از بلا نگه دارد
...
مطربِ عشق عجب ساز و نوایی از حافظ شیرازی غزل 123
1. مطربِ عشق عجب ساز و نوایی دارد
نقشِ هر نغمه که زد راه به جایی دارد
...
آن که از سُنبُلِ او، غالیه از حافظ شیرازی غزل 124
1. آن که از سُنبُلِ او، غالیه تابی دارد
باز با دلشدگان ناز و عِتابی دارد
...