درختِ دوستی بنشان که کامِ دل به بار آرد از حافظ شیرازی غزل شماره 115

1 درختِ دوستی بنشان که کامِ دل به بار آرد نهالِ دشمنی بَرکَن که رنج بی‌شمار آرد

2 چو مهمانِ خراباتی به عزت باش با رندان که دردِ سر کشی جانا، گرت مستی خمار آرد

3 شبِ صحبت غنیمت دان که بعد از روزگارِ ما بسی گردش کُنَد گردون، بسی لیل و نهار آرد

4 عِماری دارِ لیلی را که مَهدِ ماه در حکم است خدا را در دل اندازش که بر مجنون گذار آرد

5 بهارِ عمر خواه ای دل، وگرنه این چمن هر سال چو نسرین صد گل آرد بار و چون بلبل هِزار آرد

6 خدا را چون دلِ ریشم قراری بست با زلفت بفرما لعلِ نوشین را که زودش باقرار آرد

7 در این باغ از خدا خواهد دگر پیرانه سر حافظ نشیند بر لبِ جویی و سروی در کنار آرد