نسیمِ بادِ صبا دوشم آگهی آورد از حافظ غزل 147
1. نسیمِ بادِ صبا دوشم آگهی آورد
که روزِ محنت و غم رو به کوتهی آورد
یارم چو قدح به دست گیرد از حافظ غزل 148
1. یارم چو قدح به دست گیرد
بازارِ بُتان شکست گیرد
دلم جز مِهرِ مَه رویان طریقی بر نمی‌گیرد از حافظ غزل 149
1. دلم جز مِهرِ مَه رویان طریقی بر نمی‌گیرد
ز هر در می‌دهم پندش ولیکن در نمی‌گیرد
ساقی ار باده از این دست به جام اندازد از حافظ غزل 150
1. ساقی ار باده از این دست به جام اندازد
عارفان را همه در شُربِ مُدام اندازد
دَمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد از حافظ غزل 151
1. دَمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد
به می بفروش دلقِ ما کز این بهتر نمی‌ارزد
در ازل پرتوِ حُسنت ز تجلی دَم زد از حافظ غزل 152
1. در ازل پرتوِ حُسنت ز تجلی دَم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
سحر چون خسرو خاور عَلَم بر کوهساران زد از حافظ غزل 153
1. سحر چون خسرو خاور عَلَم بر کوهساران زد
به دستِ مرحمت یارم درِ امیدواران زد
راهی بزن که آهی بر سازِ آن توان زد از حافظ غزل 154
1. راهی بزن که آهی بر سازِ آن توان زد
شعری بخوان که با او رَطلِ گران توان زد
اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد از حافظ غزل 155
1. اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
به حسن و خُلق و وفا کس به یارِ ما نرسد از حافظ غزل 156
1. به حسن و خُلق و وفا کس به یارِ ما نرسد
تو را در این سخن انکارِ کارِ ما نرسد
هر که را با خطِ سبزت سرِ سودا باشد از حافظ غزل 157
1. هر که را با خطِ سبزت سرِ سودا باشد
پای از این دایره بیرون نَنِهَد تا باشد
من و انکارِ شراب! این چه حکایت باشد؟ از حافظ غزل 158
1. من و انکارِ شراب! این چه حکایت باشد؟
غالباً این قَدَرَم عقل و کِفایت باشد