زاهدِ خلوت نشین دوش به میخانه شد از حافظ غزل 170
1. زاهدِ خلوت نشین دوش به میخانه شد
از سرِ پیمان بِرَفت با سرِ پیمانه شد
دوش از جنابِ آصف پیکِ بشارت آمد از حافظ غزل 171
1. دوش از جنابِ آصف پیکِ بشارت آمد
کز حضرتِ سلیمان عشرت اشارت آمد
عشقِ تو نهالِ حیرت آمد از حافظ غزل 172
1. عشقِ تو نهالِ حیرت آمد
وصلِ تو کمالِ حیرت آمد
در نمازم خَمِ ابرویِ تو با یاد آمد از حافظ غزل 173
1. در نمازم خَمِ ابرویِ تو با یاد آمد
حالتی رفت که محراب به فریاد آمد
مژده ای دل که دگر بادِ صبا بازآمد از حافظ غزل 174
1. مژده ای دل که دگر بادِ صبا بازآمد
هدهد خوش خبر از طَرْفِ سبا بازآمد
صبا به تهنیتِ پیرِ می فروش آمد از حافظ غزل 175
1. صبا به تهنیتِ پیرِ می فروش آمد
که موسمِ طرب و عیش و ناز و نوش آمد
سحرم دولتِ بیدار به بالین آمد از حافظ غزل 176
1. سحرم دولتِ بیدار به بالین آمد
گفت برخیز که آن خسرو شیرین آمد
نه هر که چهره برافروخت دلبری داند از حافظ غزل 177
1. نه هر که چهره برافروخت دلبری داند
نه هر که آینه سازد سِکندری داند
هر که شد محرمِ دل در حرمِ یار بِمانْد از حافظ غزل 178
1. هر که شد محرمِ دل در حرمِ یار بِمانْد
وان که این کار ندانست در انکار بِمانْد
رسید مژده که ایامِ غم نخواهد ماند از حافظ غزل 179
1. رسید مژده که ایامِ غم نخواهد ماند
چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند
ای پستهٔ تو خنده زده بر حدیثِ قند از حافظ غزل 180
1. ای پستهٔ تو خنده زده بر حدیثِ قند
مشتاقم از برای خدا یک شِکَر بخند