غزلیات حافظ شیرازی

1 دیدی ای دل که غمِ عشق دگربار چه کرد چون بشد دلبر و با یارِ وفادار چه کرد

2 آه از آن نرگسِ جادو که چه بازی انگیخت آه از آن مست که با مردمِ هشیار چه کرد

3 اشکِ من رنگِ شفق یافت ز بی‌مِهری یار طالعِ بی‌شفقت بین که در این کار چه کرد

4 برقی از منزلِ لیلی بدرخشید سحر وَه که با خرمنِ مجنونِ دل افگار چه کرد

1 دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد

2 آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد

3 مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد

4 نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد

1 سال‌ها دل طلبِ جامِ جم از ما می‌کرد وآنچه خود داشت ز بیگانه تمنّا می‌کرد

2 گوهری کز صدفِ کُون و مکان بیرون است طلب از گمشدگانِ لبِ دریا می‌کرد

3 مشکلِ خویش بَرِ پیرِ مُغان بُردم دوش کو به تأییدِ نظر حلِّ معما می‌کرد

4 دیدمش خُرَّم و خندان قدحِ باده به دست و اندر آن آینه صد گونه تماشا می‌کرد

1 به سِرِّ جامِ جم آنگه نظر توانی کرد که خاکِ میکده کُحلِ بَصَر توانی کرد

2 مباش بی می و مُطرب که زیرِ طاقِ سپهر بدین ترانه غم از دل به در توانی کرد

3 گُلِ مرادِ تو آنگه نقاب بُگْشاید که خدمتش چو نسیمِ سحر توانی کرد

4 گدایی درِ میخانه طُرفه اِکسیریست گر این عمل بِکُنی خاک زر توانی کرد

1 چه مستی است؟ ندانم که رو به ما آورد که بود ساقی و این باده از کجا آورد؟

2 تو نیز باده به چنگ آر و راهِ صحرا گیر که مرغ نغمه سُرا سازِ خوش نوا آورد

3 دلا چو غنچه شکایت ز کارِ بسته مَکُن که بادِ صبح نسیمِ گره گشا آورد

4 رسیدنِ گل و نسرین به خیر و خوبی باد بنفشه شاد و کَش آمد، سَمَن صفا آورد

1 صبا وقتِ سحر بویی ز زلفِ یار می‌آورد دل شوریدهٔ ما را به بو، در کار می‌آورد

2 من آن شکلِ صنوبر را ز باغِ دیده بَرکَندَم که هر گُل کز غمش بِشْکُفت مِحنت بار می‌آورد

3 فروغِ ماه می‌دیدم ز بامِ قصر او روشن که رو از شرمِ آن خورشید در دیوار می‌آورد

4 ز بیمِ غارتِ عشقش دلِ پُرخون رها کردم ولی می‌ریخت خون و رَه بِدان هنجار می‌آورد

1 نسیمِ بادِ صبا دوشم آگهی آورد که روزِ محنت و غم رو به کوتهی آورد

2 به مُطربانِ صَبوحی دهیم جامهٔ چاک بدین نوید که بادِ سحرگهی آورد

3 بیا بیا که تو حورِ بهشت را رضوان در این جهان ز برایِ دلِ رهی آورد

4 همی‌رویم به شیراز با عنایتِ بخت زهی رفیق که بختم به همرهی آورد

1 یارم چو قدح به دست گیرد بازارِ بُتان شکست گیرد

2 هر کس که بدید چشم او گفت کو محتسبی که مست گیرد؟

3 در بحر فِتاده‌ام چو ماهی تا یار مرا به شَست گیرد

4 در پاش فِتاده‌ام به زاری آیا بُوَد آن که دست گیرد؟

1 دلم جز مِهرِ مَه رویان طریقی بر نمی‌گیرد ز هر در می‌دهم پندش ولیکن در نمی‌گیرد

2 خدا را ای نصیحتگو، حدیثِ ساغر و مِی گو که نقشی در خیالِ ما از این خوشتر نمی‌گیرد

3 بیا ای ساقی گُلرُخ بیاور بادهٔ رنگین که فکری در درونِ ما از این بهتر نمی‌گیرد

4 صُراحی می‌کشم پنهان و مردم دفتر انگارند عجب! گر آتشِ این زَرْق در دفتر نمی‌گیرد

1 ساقی ار باده از این دست به جام اندازد عارفان را همه در شُربِ مُدام اندازد

2 ور چُنین زیرِ خَم زلف نهد دانهٔ خال ای بسا مرغِ خِرَد را که به دام اندازد

3 ای خوشا دولتِ آن مست که در پایِ حریف سر و دستار نداند که کدام اندازد

4 زاهدِ خام که انکارِ مِی و جام کند پخته گردد چو نظر بر میِ خام اندازد