غزلیات حافظ شیرازی

1 کِی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد یک نکته از این معنی گفتیم و همین باشد

2 از لعلِ تو گر یابم انگشتریِ زنهار صد مُلکِ سلیمانم در زیرِ نگین باشد

3 غمناک نباید بود از طعنِ حسود ای دل شاید که چو وابینی خیرِ تو در این باشد

4 هر کو نَکُنَد فهمی زین کِلکِ خیال انگیز نقشش به حرام ار خود صورتگر چین باشد

1 خوش آمد گُل وز آن خوشتر نباشد که در دستت به جز ساغر نباشد

2 زمانِ خوشدلی دریاب و در یاب که دایم در صدف گوهر نباشد

3 غنیمت دان و مِی خور در گلستان که گُل تا هفتهٔ دیگر نباشد

4 ایا پُرلعل کرده جامِ زَرّین ببخشا بر کسی کِش زر نباشد

1 گل بی رخِ یار خوش نباشد بی باده بهار خوش نباشد

2 طَرفِ چمن و طوافِ بستان بی لاله عذار خوش نباشد

3 رقصیدن سرو و حالتِ گُل بی صوتِ هَزار خوش نباشد

4 با یارِ شکرلبِ گل اندام بی بوس و کنار خوش نباشد

1 نفسِ بادِ صبا مُشک فشان خواهد شد عالَمِ پیر دگرباره جوان خواهد شد

2 ارغوان جامِ عقیقی به سمن خواهد داد چشمِ نرگس به شقایق نگران خواهد شد

3 این تَطاول که کشید از غمِ هجران بلبل تا سراپردهٔ گل نعره زنان خواهد شد

4 گر ز مسجد به خرابات شدم خرده مگیر مجلس وعظ دراز است و زمان خواهد شد

1 مرا مِهر سیَه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد قضای آسمان است این و دیگرگون نخواهد شد

2 رقیب آزارها فرمود و جایِ آشتی نگذاشت مگر آهِ سحرخیزان سویِ گردون نخواهد شد؟

3 مرا روزِ ازل کاری به جز رندی نفرمودند هر آن قسمت که آن جا رفت از آن افزون نخواهد شد

4 خدا را محتسب ما را به فریادِ دف و نی بخش که سازِ شرع از این افسانه بی‌قانون نخواهد شد

1 روزِ هجران و شبِ فُرقَتِ یار آخر شد روزِ هجران و شبِ فُرقَتِ یار آخر شد

2 آن همه ناز و تَنَعُّم که خزان می‌فرمود عاقبت در قدمِ بادِ بهار آخر شد

3 شُکرِ ایزد که به اقبالِ کُلَه گوشهٔ گُل نخوتِ بادِ دی و شوکتِ خار آخر شد

4 صبحِ امّید که بُد معتکفِ پردهٔ غیب گو برون آی که کارِ شبِ تار آخر شد

1 ستاره‌ای بدرخشید و ماهِ مجلس شد دل رمیدهٔ ما را رفیق و مونس شد

2 نگارِ من که به مکتب نرفت و خط ننوشت به غمزه مسئله‌آموزِ صد مُدَرِّس شد

3 به بویِ او دلِ بیمارِ عاشقان چو صبا فدایِ عارضِ نسرین و چشمِ نرگس شد

4 به صدرِ مَصطَبه‌ام می‌نِشانَد اکنون دوست گدایِ شهر نِگَه کُن که میرِ مجلس شد

1 گداخت جان که شود کارِ دل تمام و نشد بسوختیم در این آرزویِ خام و نشد

2 به لابه گفت شبی میرِ مجلسِ تو شوم شدم به رغبتِ خویشش کمین غلام و نشد

3 پیام داد که خواهم نشست با رندان بشد به رندی و دُردی کشیم نام و نشد

4 رواست در بَر اگر می‌تَپَد کبوترِ دل که دید در رهِ خود تاب و پیچِ دام و نشد

1 یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد؟ دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد؟

2 آب حیوان تیره گون شد خضر فَرُّخ پِی کجاست خون چکید از شاخِ گل بادِ بهاران را چه شد؟

3 کس نمی‌گوید که یاری داشت حقِّ دوستی حق شناسان را چه حال افتاد یاران را چه شد؟

4 لعلی از کانِ مُروّت برنیامد سال‌هاست تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد؟