دیدم به خوابِ خوش که به دستم پیاله بود از حافظ غزل 214
1. دیدم به خوابِ خوش که به دستم پیاله بود
تعبیر رفت و کار به دولت حواله بود
به کویِ میکده یا رب سحر چه مشغله بود؟ از حافظ غزل 215
1. به کویِ میکده یا رب سحر چه مشغله بود؟
که جوشِ شاهد و ساقی و شمع و مشعله بود
آن یار کز او خانهٔ ما جایِ پَری بود از حافظ غزل 216
1. آن یار کز او خانهٔ ما جایِ پَری بود
سر تا قدمش چون پَری از عیب بَری بود
مسلمانان مرا وقتی دلی بود از حافظ غزل 217
1. مسلمانان مرا وقتی دلی بود
که با وی گفتمی گر مشکلی بود
در ازل هر کو به فیضِ دولت ارزانی بُوَد از حافظ غزل 218
1. در ازل هر کو به فیضِ دولت ارزانی بُوَد
تا ابد جامِ مرادش همدمِ جانی بُوَد
کنون که در چمن آمد گُل از عَدَم به وجود از حافظ غزل 219
1. کنون که در چمن آمد گُل از عَدَم به وجود
بنفشه در قدمِ او نهاد سر به سجود
از دیده خونِ دل همه بر رویِ ما رَوَد از حافظ غزل 220
1. از دیده خونِ دل همه بر رویِ ما رَوَد
بر رویِ ما ز دیده چه گویم چه‌ها رَوَد
چو دست بر سرِ زلفش زنم به تاب رَوَد از حافظ غزل 221
1. چو دست بر سرِ زلفش زنم به تاب رَوَد
ور آشتی طلبم با سرِ عِتاب رَوَد
از سرِ کویِ تو هر کو به ملالت برود از حافظ غزل 222
1. از سرِ کویِ تو هر کو به ملالت برود
نرود کارش و آخِر به خجالت برود
هرگزم نقشِ تو از لوحِ دل و جان نَرَوَد از حافظ غزل 223
1. هرگزم نقشِ تو از لوحِ دل و جان نَرَوَد
هرگز از یادِ من آن سروِ خرامان نَرَوَد
خوشا دلی که مدام از پِی نظر نرود از حافظ غزل 224
1. خوشا دلی که مدام از پِی نظر نرود
به هر دَرَش که بخوانند بی‌خبر نرود