ساقی حدیثِ سرو و گل و لاله می‌رود از حافظ غزل 225
1. ساقی حدیثِ سرو و گل و لاله می‌رود
وین بحث با ثَلاثِهٔ غَسّاله می‌رود
ترسم که اشک در غمِ ما پرده‌در شود از حافظ غزل 226
1. ترسم که اشک در غمِ ما پرده‌در شود
وین رازِ سر به مُهر به عالَم سَمَر شود
گر چه بر واعظِ شهر این سخن آسان نشود از حافظ غزل 227
1. گر چه بر واعظِ شهر این سخن آسان نشود
تا ریا وَرزَد و سالوس مسلمان نشود
گر من از باغِ تو یک میوه بچینم چه شود؟ از حافظ غزل 228
1. گر من از باغِ تو یک میوه بچینم چه شود؟
پیش پایی به چراغِ تو ببینم چه شود؟
بخت از دهانِ دوست نشانم نمی‌دهد از حافظ غزل 229
1. بخت از دهانِ دوست نشانم نمی‌دهد
دولت خبر ز رازِ نهانم نمی‌دهد
اگر به بادهٔ مُشکین دلم کشد، شاید از حافظ غزل 230
1. اگر به بادهٔ مُشکین دلم کشد، شاید
که بویِ خیر ز زهدِ ریا نمی‌آید
گفتم غمِ تو دارم گفتا غمت سر آید از حافظ غزل 231
1. گفتم غمِ تو دارم گفتا غمت سر آید
گفتم که ماهِ من شو گفتا اگر برآید
بر سرِ آنم که گر ز دست برآید از حافظ غزل 232
1. بر سرِ آنم که گر ز دست برآید
دست به کاری زنم که غصه سر آید
دست از طلب ندارم تا کامِ من برآید از حافظ غزل 233
1. دست از طلب ندارم تا کامِ من برآید
یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید
چو آفتاب مِی از مشرقِ پیاله برآید از حافظ غزل 234
1. چو آفتاب مِی از مشرقِ پیاله برآید
ز باغِ عارِضِ ساقی هزار لاله برآید
زهی خجسته زمانی که یار بازآید از حافظ غزل 235
1. زهی خجسته زمانی که یار بازآید
به کامِ غمزدگان غمگُسار بازآید
اگر آن طایرِ قدسی ز دَرَم بازآید از حافظ غزل 236
1. اگر آن طایرِ قدسی ز دَرَم بازآید
عمرِ بگذشته به پیرانه سرم بازآید