غزلیات حافظ شیرازی

1 مرا به رندی و عشق، آن فضول عیب کُنَد که اعتراض بر اسرارِ علمِ غیب کُنَد

2 کمالِ سِرِّ محبت ببین، نه نقصِ گناه که هر که بی‌هنر اُفتَد، نظر به عیب کند

3 ز عطرِ حورِ بهشت آن نَفَس برآید بوی که خاکِ میکدهٔ ما عَبیر جِیب کند

4 چنان زَنَد رَهِ اسلام غمزهٔ ساقی که اجتناب ز صهبا، مگر صُهیب کند

1 طایر دولت اگر باز گذاری بِکُنَد یار بازآید و با وصل قراری بِکُنَد

2 دیده را دَستگَهِ دُرّ و گهر گر چه نَمانْد بخورد خونی و تدبیرِ نثاری بکند

3 دوش گفتم بکند لعلِ لبش چارهٔ من هاتفِ غیب ندا داد که آری بکند

4 کَس نَیارَد بَرِ او دَم زَنَد از قصهٔ ما مگرش بادِ صبا گوشْ گذاری بکند

1 کِلکِ مشکین تو روزی که ز ما یاد کند بِبَرَد اجرِ دو صد بنده که آزاد کند

2 قاصدِ منزلِ سِلمی که سلامت بادش چه شود گر به سلامی دلِ ما شاد کند؟

3 امتحان کن که بَسی گنجِ مرادت بدهند گر خرابی چو مرا، لطفِ تو آباد کند

4 یا رب اندر دلِ آن خسرو شیرین انداز که به رحمت گذری بر سرِ فرهاد کند

1 آن کیست کز رویِ کرم با ما وفاداری کند بر جایِ بدکاری چو من یک دَم نکوکاری کند

2 اول به بانگِ نای و نی آرد به دل پیغامِ وی وانگه به یک پیمانه مِی با من وفاداری کند

3 دلبر که جان فرسود از او کامِ دلم نَگْشود از او نومید نتوان بود از او، باشد که دلداری کند

4 گفتم گره نَگْشوده‌ام زان طُرِّه تا من بوده‌ام گفتا مَنَش فرموده‌ام تا با تو طَرّاری کند

1 سروِ چَمانِ من چرا میلِ چمن نمی‌کند؟ همدمِ گل نمی‌شود یادِ سَمَن نمی‌کند

2 دی گِلِه‌ای ز طُرِّه‌اش کردم و از سرِ فُسوس گفت که این سیاهِ کج، گوش به من نمی‌کند

3 تا دلِ هرزه گَردِ من رفت به چینِ زلفِ او زان سفرِ درازِ خود عزمِ وطن نمی‌کند

4 پیشِ کمانِ ابرویش لابه همی‌کنم ولی گوش کشیده است از آن گوش به من نمی‌کند

1 در نظربازیِ ما بی‌خبران حیرانند من چُنینم که نمودم دگر ایشان دانند

2 عاقلان نقطهٔ پرگارِ وجودند ولی عشق داند که در این دایره سرگردانند

3 جلوه گاهِ رخِ او دیدهٔ من تنها نیست ماه و خورشید همین آینه می‌گردانند

4 عهد ما با لبِ شیرین دهنان بست خدا ما همه بنده و این قوم خداوندانند

1 سَمَن بویان غبارِ غم چو بنشینند، بنشانند پری رویان قرار از دل چو بستیزند، بستانند

2 به فِتراکِ جفا دل‌ها چو بربندند، بربندند ز زلفِ عَنبرین جان‌ها چو بگشایند، بفشانند

3 به عمری یک نَفَس با ما چو بنشینند، برخیزند نهالِ شوق در خاطر چو برخیزند، بنشانند

4 سرشکِ گوشه گیران را چو دریابند، دُر یابند رخِ مِهر از سحرخیزان نگردانند، اگر دانند

1 غلامِ نرگسِ مستِ تو تاجدارانند خرابِ بادهٔ لعلِ تو هوشیارانند

2 تو را صبا و مرا آبِ دیده شد غَمّاز و گر نه عاشق و معشوق رازدارانند

3 ز زیرِ زلفِ دوتا چون گذر کُنی بِنْگر که از یَمین و یَسارت چه سوگوارانند

4 گذار کن چو صبا بر بنفشه زار و ببین که از تَطاوُلِ زلفت چه بی‌قرارانند

1 آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند آیا بُوَد که گوشهٔ چشمی به ما کنند

2 دَردَم نهفته بِه ز طبیبانِ مدعی باشد که از خزانهٔ غیبم دوا کنند

3 معشوق چون نقاب ز رخ در نمی‌کشد هر کس حکایتی به تَصَّور چرا کنند؟

4 چون حُسنِ عاقبت نه به رندی و زاهدیست آن بِه که کارِ خود به عنایت رها کنند

1 شاهدان گر دلبری زین سان کنند زاهدان را رخنه در ایمان کنند

2 هر کجا آن شاخِ نرگس بِشْکُفَد گُلرُخانَش دیده نرگس دان کنند

3 ای جوانِ سَروقَد، گویی بِبَر پیش از آن کز قامتت چوگان کنند

4 عاشقان را بر سرِ خود حُکم نیست هر چه فرمانِ تو باشد آن کنند