نقدِ صوفی نه همه صافیِ بی‌غَش باشد از حافظ غزل 159
1. نقدِ صوفی نه همه صافیِ بی‌غَش باشد
ای بسا خرقه که مُستوجبِ آتش باشد
خوش است خلوت اگر یار یارِ من باشد از حافظ غزل 160
1. خوش است خلوت اگر یار یارِ من باشد
نه من بسوزم و او شمعِ انجمن باشد
کِی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد از حافظ غزل 161
1. کِی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد
یک نکته از این معنی گفتیم و همین باشد
خوش آمد گُل وز آن خوشتر نباشد از حافظ غزل 162
1. خوش آمد گُل وز آن خوشتر نباشد
که در دستت به جز ساغر نباشد
گل بی رخِ یار خوش نباشد از حافظ غزل 163
1. گل بی رخِ یار خوش نباشد
بی باده بهار خوش نباشد
نفسِ بادِ صبا مُشک فشان خواهد شد از حافظ غزل 164
1. نفسِ بادِ صبا مُشک فشان خواهد شد
عالَمِ پیر دگرباره جوان خواهد شد
مرا مِهر سیَه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد از حافظ غزل 165
1. مرا مِهر سیَه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
قضای آسمان است این و دیگرگون نخواهد شد
روزِ هجران و شبِ فُرقَتِ یار آخر شد از حافظ غزل 166
1. روزِ هجران و شبِ فُرقَتِ یار آخر شد
روزِ هجران و شبِ فُرقَتِ یار آخر شد
ستاره‌ای بدرخشید و ماهِ مجلس شد از حافظ غزل 167
1. ستاره‌ای بدرخشید و ماهِ مجلس شد
دل رمیدهٔ ما را رفیق و مونس شد
گداخت جان که شود کارِ دل تمام و نشد از حافظ غزل 168
1. گداخت جان که شود کارِ دل تمام و نشد
بسوختیم در این آرزویِ خام و نشد
یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد؟ از حافظ غزل 169
1. یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد؟
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد؟