ساقی بیار باده که ماهِ صیام از حافظ شیرازی غزل 84

1 ساقی بیار باده که ماهِ صیام رفت دَردِه قدح که موسمِ ناموس و نام رفت

2 وقتِ عزیز رفت بیا تا قضا کنیم عمری که بی حضور صُراحی و جام رفت

3 مستم کن آن چنان که ندانم ز بیخودی در عرصهٔ خیال که آمد، کدام رفت

4 بر بوی آن که جرعهٔ جامت به ما رسد در مَصطَبِه دعایِ تو هر صبح و شام رفت

5 دل را که مرده بود حیاتی به جان رسید تا بویی از نسیمِ می‌اش در مشام رفت

6 زاهد غرور داشت، سلامت نبرد راه رند از رهِ نیاز به دارالسلام رفت

7 نقدِ دلی که بود مرا صرف باده شد قلبِ سیاه بود از آن در حرام رفت

8 در تابِ توبه چند توان سوخت همچو عود می ده که عمر در سرِ سودای خام رفت

9 دیگر مکن نصیحتِ حافظ که ره نیافت گمگشته‌ای که بادهٔ نابش به کام رفت