امسال تازه روی تر آمد همی بهار از فرخی قصیده 82
1. امسال تازه روی تر آمد همی بهار
هنگام آمدن نه بدینگونه بود پار
پشت من بشکست همچون پر شکن زلفین یار از فرخی قصیده 83
1. پشت من بشکست همچون پر شکن زلفین یار
اشک من بیجاده گون و چشم من بیجاده بار
ای بالب پر خنده و با شیرین گفتار از فرخی قصیده 84
1. ای بالب پر خنده و با شیرین گفتار
تا کی تو بخوش خواب و من از عشق تو بیدار
ماه فروردین از گنج گهر یافت مگر از فرخی قصیده 85
1. ماه فروردین از گنج گهر یافت مگر
که بیاراست همه روی زمین را به گهر
بردم این ماه به تسبیح و تراویح بسر از فرخی قصیده 86
1. بردم این ماه به تسبیح و تراویح بسر
من و سیکی وسماع خوش و آن ماه پسر
چون پرند نیلگون بر روی پوشد مرغزار از فرخی قصیده 87
1. چون پرند نیلگون بر روی پوشد مرغزار
پرنیان هفت رنگ اندر سر آرد کوهسار
چند روزست که از دوست مرا نیست خبر از فرخی قصیده 88
1. چند روزست که از دوست مرا نیست خبر
من چنین خامش و جان و جگر من به سفر
دلم در جنبش آمد بار دیگر از فرخی قصیده 89
1. دلم در جنبش آمد بار دیگر
ندانم تا چه دارد باز در سر
دوش ناگاه بهنگام سحر از فرخی قصیده 90
1. دوش ناگاه بهنگام سحر
اندر آمد ز در آن ماه پسر
بوستان سبز شد و مرغ در آمد به صفیر از فرخی قصیده 91
1. بوستان سبز شد و مرغ در آمد به صفیر
ناله مرغ دلارام تر از نغمه زیر
آن کیست کاندر آمد بازی کنان ازین در از فرخی قصیده 92
1. آن کیست کاندر آمد بازی کنان ازین در
رویی چو بوستانی از آب آسمان تر